Architektura Legnicy
Z Wikipedii
| Ten artykuł jest częścią cyklu artykułów o Legnicy | |
  |
|
 Historia Legnicy |
|
| Legnickie kalendarium |
|
| Architektura Legnicy |
|
| Zabytki Legnicy |
|
| Ludność Legnicy |
|
| Honorowi Obywatele L-cy |
|
| Edukacja w Legnicy |
|
| Kultura w Legnicy |
|
| Media w Legnicy |
|
| Życie religijne w Legnicy |
|
| Sport w Legnicy |
|
| Gospodarka Legnicy |
|
| Transport w Legnicy |
|
 |
Legnica na Wikipedii |
 |
Legnica na Wikimedia Commons |
 |
Legnica na Wikinews |
| Strona internetowa miasta | |
[edytuj] Charakter zabudowy poszczególnych dzielnic
Teren ścisłego centrum miasta, trawiony na przestrzeni wieków przez liczne pożary, a w latach 60. XX w. poddany licznym wyburzeniom, nie jest architektonicznie jednorodny. Na jego obszarze znajdują się zarówno obiekty pochodzące ze średniowiecza (Zamek Piastowski, Katedra, Kościół Mariacki, pozostałości murów obronnych z dwiema basztami), renesansu (fragmenty Zamku, Kramy Śledziowe, Dom pod Przepiórczym Koszem, Kamienica Scultetusa), baroku (Akademia Rycerska, Kościół św. Jana, dawny Kościół św. Maurycego, Kuria Opatów Lubiąskich, Stary Ratusz), jak i przykłady architektury neoklasycystycznej (budynek dawnego "Empiku" w Rynku), neobarokowej (zabudowania obecnego I LO, budynek banku na pl.Klasztornym), czy wreszcie obiekty współczesne, w tym wielkopłytowe.[1].
Bardziej jednolite są dzielnice przylegające do średniowiecznego centrum - w południowej, Tarninowie dominuje zabudowa eklektyczna z elementami modernizmu i secesji.[2] Zachodnia dzielnica Fabryczna składa się z XIX-wiecznych fabryk i kamienic robotniczych, podobnie jak położona na wschodzie, tuż za Kaczawą dzielnica robotnicza Kartuzy. Osiedla domów jednorodzinnych na skrajach miasta - przy ul. Wrocławskiej na terenie dawnych Piekar Wielkich (z elementami zabudowy szeregowej; zachód) oraz w rejonie ul. Poznańskiej i Słubickiej (północ) z lat 20. XX w. stanowią typową realizację koncepcji miasta-ogrodu.[3]
Osiedla bloków wielorodzinnych w rejonie ul. Działkowej, Chojnowskiej i Marynarskiej, Asnyka i Złotoryjskiej (os.Asnyka), ul.Gliwickiej (Czarny Dwór) i al.Rzeczypospolitej (Bielany) stanowią przykład architektury modernistycznej.[4].
Południowa część Bielan i północna, przedwojenna część os. Sienkiewicza stanowią pozostałość idei budowy osiedli tanich, niedużych jednokondygnacyjnych domków jednorodzinnych.[5].
Budownictwo wielkopłytowe w technologii Fadom reprezentują osiedla wschodnie z przełomu lat 70. i 80. XX w. - osiedle Kopernika (lata 70.) i osiedle Piekary (lata 80.-90.) oraz zachodnie - część osiedla Asnyka oraz osiedle Zosinek. Osiedla przy ul. Myrka, w rejonie ul.Słubickiej i Chocianowskiej, w końcowej części ul. Chojnowskiej, czy w Lasku Złotoryjskim to dawne kompleksy koszarowe wojsk Wermachtu, a następnie Północnej Grupy Wojsk Armii Radzieckiej adaptowane współcześnie na mieszkania. Są wśród nich również pojedyncze budynki z wielkiej płyty, budowane przez polskie firmy w zamian za wymianę na dotychczas zajęte obiekty w centrum (zachodnia część os. Zosinek wzniesiona w technologii "Wrocławskiej Wielkiej Płyty", budynki przy ul. Bydgoskiej oraz ul. Marcinkowskiego i Wybickiego na Tarninowie), jak i montowane z elementów przywiezionych z ZSRR (budynki typu "Leningrad").
[edytuj] Przypisy
- ↑ Gumiński T. Wiśniewski E. "Legnica. Przewodnik po mieście", Legnica 2001, str. 27
- ↑ Gumiński T. Wiśniewski E. "Legnica. Przewodnik po mieście", Legnica 2001, str. 102-103
- ↑ "Legnica. Zarys monografii miasta" pod redakcją Dąbrowskiego S. Wrocław-Legnica 1998. str. 392
- ↑ "Legnica. Zarys monografii miasta" pod redakcją Dąbrowskiego S. Wrocław-Legnica 1998. str. 393-400
- ↑ "Legnica. Zarys monografii miasta" pod redakcją Dąbrowskiego S. Wrocław-Legnica 1998. str. 402-403
