Aspirantura
Z Wikipedii
Aspirantura - studia doktoranckie w ZSRR.
Po uzyskaniu stopnia magistra lub równoważnego mu tytułu zawodowego osoba, która pragnęła napisać doktorat w ZSRR, kierowana była na aspiranturę i odtąd miała status studenta studiów doktoranckich (ros. aspiránt). Do obowiązków aspiranta należało ukończenie 3-letnich studiów doktoranckich (ros. aspirantúra), w czasie których zaliczał pewną ilość obowiązkowych zajęć podnoszących kwalifikacje naukowe i w ramach tzw. praktyki pedagogicznej uczestniczył jako obserwator w zajęciach bardziej doświadczony wykładowców (praktyka ta wynosiła min. 50 godzin zajęć = 75 godzin zegarowych). Aspirantura kończyła się (oprócz samego napisania rozprawy doktorskiej) zdaniem 3 egzaminów - (1) ze specjalizacji naukowej; (2) z języka obcego; (3) z filozofii. W 2005 r. egzamin z filozofii zastąpiono egzaminem z historii i filozofii nauki. Napisanie rozprawy, wysłuchanie przepisanych zajęć, odbycie praktyki i zdanie wymaganych egzaminów było warunkiem koniecznym dopuszczenia aspiranta do obrony doktorskiej.
W swej istocie aspirantura była prototypem wprowadzanych obecnie w Europie w ramach procesu bolońskiego obowiązkowych studiów doktoranckich. System w ZSRR różnił się tym od współczesnego europejskiego, że osobne studia podnoszące kwalifikacje obowiązywały również po uzyskaniu stopnia "kandydata nauk" (= europ. dóktor; podczas gdy ros. "doktor" = europ. doktor habilitowany) - jeśli chciało się pisać pracę habilitacyjną, trzeba było odbyć jeszcze jedne dodatkowe studia.