Atlas nieba
Z Wikipedii
Atlas nieba – zbiór map lub fotografii nieba (całego lub jego części).
Historycznie, astronomowie używali atlasów fotograficznych, składających się ze zbioru zdjęć nieba wykonanych przy użyciu szerokokątnego teleskopu. Jednym z najbardziej znanych atlasów jest Atlas palomarski (Palomar Sky Survey), sporządzony w latach 1950-1957 przy użyciu 48-calowego teleskopu Schmidta. Obejmuje on niebo widoczne z północnej półkuli Ziemi, a jego kopie (na płytach szklanych, lub czasem tańsze, papierowe) znajdują się w niemal wszystkich większych obserwatoriach.
Oprócz atlasów fotograficznych, używane są również atlasy oparte na katalogach astronomicznych. W atlasach takich wykreślone są zwykle gwiazdy jaśniejsze od pewnej określonej wielkości gwiazdowej oraz inne interesujące obiekty (galaktyki, gromady kuliste, mgławice). Atlasy takie są tanie, poręczne i przejrzyste, stanowią doskonałe narzędzia orientacji na niebie. Ich wadą jest natomiast to, że nie zawierają obiektów nieskatalogowanych, więc zwykle nie wystarczają do identyfikacji obiektów dotąd nieopisanych, np. progenitorów gwiazd nowych czy radioźródeł.
Obecnie najczęściej używane są atlasy w formie programów komputerowych współpracujących z wielkimi katalogami gwiazd, najczęściej GSC i USNO. Spośród współczesnych atlasów drukowanych największymi są: polski "Wielki Atlas Nieba" (Piotr Brych, 1999) i wydany w Stanach Zjednoczonych "Millennium Star Atlas" (Roger W. Sinnott i Michael A. C. Perryman, 1997), oba stworzone na podstawie danych uzyskanych przez satelitę Hipparcos i zawierające ok. 1 058 000 gwiazd.
Zobacz też: Przegląd zagadnień z zakresu astronomii i astronautyki.
