Bieńkowice (Wrocław)
Z Wikipedii
Bieńkowice – niegdyś wieś (do 1936 pod niem. nazwą Benkwitz, potem przemianowana na Ruhlinden, natępnie od 1939 do 1945 Lindenruh), obecnie (od 1 stycznia 1951) podmiejskie osiedle w granicach Wrocławia, w dzielnicy administracyjnej Krzyki, na wschodnim skraju miasta. Sąsiaduje z wsiami Iwiny i Radwanice oraz z osiedlem Brochów.
Bieńkowice należą do najstarszych wsi podwrocławskich - pierwszy łaciński zapis o nich pochodzi z 1282 roku. Nazwa Bieńkowice pochodzi od imienia Bieniek (Benedykt) - przypuszczalnie protoplasty rodu i założyciela wsi. W połowie XIV wieku we wsi znajdował się folwark, dwór i urządzenia obronne będące własnością wrocławskiego mieszczanina. Wspomniane obiekty na początku XV wieku prawdopodobnie przestały isnieć. Jak dowodzą dokumenty polskiego kościoła Św. Krzysztofa we Wrocławiu mieszkańcy Bieńkowic mówili po polsku jeszcze w XIX wieku (mimo wielowiekowego oderwania Śląska od Polski). Ocenia się, że w połowie XVIII wieku wieś była zamieszkana niemal w stu procentach przez Polaków. Pod koniec XVIII wieku, kiedy właścicielem osady był Wojkowski istniał tu ponownie folwark i dwór, ponadto czynny był wiatrak (obecnie nie istnieją). Wieś liczyła 20 zagród, mieszkało tutaj 131 mieszkańców (wśród nich: kowal, chałupnik, rybak, sześciu zagrodników wolnych i tyluż omłockowych). Po zdobyciu Bieńkowic przez Armię Czerwoną 16 lutego 1945 r. pierwszym sołtysem był Michał Putkowski, a ostatnim, przed włączeniem do Wrocławia (1 stycznia 1951 r.) Jan Soroka[1] .
Przypisy
- ↑ Zygmunt Antkowiak, Stare i nowe osiedla Wrocławia, wyd. Ossolineum, 1973
[edytuj] Linki zewnętrzne
Bieńkowice • Bierdzany • Borek • Brochów • Dworek • Gaj • Glinianki • Huby • Jagodno • Klecina • Krzyki • Księże Małe • Księże Wielkie • Lamowice Stare • Nowy Dom • Ołtaszyn • Opatowice • Południe • Przedmieście Oławskie • Rakowiec • Siedlec • Świątniki • Tarnogaj • Wilczy Kąt • Wojszyce