Bitwa pod Flodden Field
Z Wikipedii
| Bitwa pod Flodden Field wojna angielsko-szkocka |
|||||||||||||||||
 Plan bitwy |
|||||||||||||||||
| Data | 9 września 1513 | ||||||||||||||||
| Miejsce | Flodden Field, Branxton | ||||||||||||||||
| Wynik | klęska Szkotów, śmierć króla Jakuba IV | ||||||||||||||||
| Terytorium | Northumberland | ||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||
Bitwa pod Flodden Field miała miejsce dnia 9 września 1513 r w trakcie wojny szkocko-angielskiej. Starcie pomiędzy szkocką armią inwazyjną pod wodzą króla Jakuba IV a wojskami angielskimi Thomasa Howarda (2 księcia Norfolk) zakończyło się druzgocącą klęską Szkotów i śmiercią króla Jakuba.
[edytuj] Przed bitwą
Konflikt rozpoczął się wypowiedzeniem wojny Anglikom przez króla Jakuba IV. Władca zamierzał wiązać siły króla Henryka VIII, przygotowujace się wówczas do kampanii przeciwko francuskiemu władcy Ludwikowi XII. Anglia była w tym czasie członkiem Ligi Świętej skierowanej przeciwko Francji, z którą walczyła po stronie takich państw jak Szwajcaria czy Hiszpania, wspierajac między innymi cesarza rzymsko-niemieckiego Maksymiliana I i papieża Juliusza II.
Władca Szkocji na czele ponad 60 000 ludzi pomaszerował w kierunku terytorium Anglii. Po dotarciu armii w rejon pola bitwy, siły Szkotów stopniały do 30 000 żołnierzy. Reszta bądź zdezerterowała, bądź też poległa w mniejszych potyczkach na terytorium angielskim. Naprzecwko Szkotów stanęła podobnie liczna armia angielska.
Miejsce bitwy znajdowało się w pobliżu wioski Branxton w hrabstwie Northumberland. Stąd bitwa w wielu źródłach nazywana jest alternatywnie bitwą pod Branxton. Szkoci rozbili swój obóz na polach pod Flodden, leżącym w pobliżu Branxton. Bitwa była ostatnią bitwą stoczoną na ziemiach Northumberlandu.
[edytuj] Bitwa
Obie strony przed starciem straciły wiele godzin na ciagłym manewrowaniu. W końcu Anglikom udało się przekroczyć rzekę Till i wyjść na tyły Szkotów. Działa szkockie otworzyły jako pierwsze ogień, jednak na skutek kiepskiego wyszkolenia kanonierów oraz wilgotnego prochu strzelniczego, większość salw była niecelna.
Wówczas to bardziej ruchliwe i lepiej wytrenowane jednostki angielskiej artylerii otworzyły morderczy i precyzyjny ogień, przepędzając szkockich kanonierów z pola walki. Działa angielskie oraz łucznicy skoncentrowali następnie ogień na szkockich pikinierach. Wysokie straty wywołane ostrzałem, zmusiły w końcu Szkotów do przypuszczenia ataku ze wzgórza i wyjscia w zasięg piechoty angielskiej. Angielskie halabardy były górą w starciu ze szkockimi włócznami. Te od czasów bitwy pod Bannockburn niewiele się zmieniły, spełniając swoją rolę jedynie w walce z kawalerzystami.
W tej krwawej bitwie Szkoci zostali okrążeni i rozbici. Szkockie odziały rezerwowe Archibalda Campbella, (4 Earl of Agryll) bezczynnie przyglądały się klęsce armii i króla Jakuba. W kilka lat później Campbell głową zapłaci za brak aktywnosci w tym momencie bitwy. W bitwie zginął król, wielu wysokiej rangi szlachciców oraz ponad 10 000 żołnierzy. Straty angielskie szacowane są na 1500 do 4000 ludzi.
[edytuj] Po bitwie
Z taktycznego punktu widzenia bitwa była pierwszym starciem na ziemi angielskiej, w którym główną rolę odegrała artyleria. Była też jednym z ostatnich starć, w którym osławieni angielscy łucznicy znacząco przyczynili się do zwycięstwa.
Thomas Howard (1 Earl of Surrey) otrzymał po bitwie z rąk króla Henryka VIII księstwo Norfolku. W samej Szkocji nie było rodziny szlacheckiej, która nie straciłaby w bitwie członka swojej rodziny. Wydarzeniu temu poświęcona jest m.in. szkocka pieśń pt. The Flowers of the Forest.
