Celownik kolimatorowy

Z Wikipedii

U góry wiązka światła bez kolimacji,
na dole po przejściu przez kolimator

Celownik kolimatorowy – rodzaj celownika wykorzystującego zjawisko kolimacji, czyli uzyskiwania wiązki światła o niskiej rozbieżności. Pierwszy taki celownik opracował w latach 60. XX w. szwedzki wynalazca N. Ruder. Był to celownik określany obecnie jako nieprzeźroczysty celownik kolimatorowy.

Celownik kolimatorowy nieprzezroczysty zbudowany jest z korpusu wewnątrz którego znajduje się źródło światła (obecnie najczęściej laser półprzewodnikowy) i układ optyczny, który kolimuje wiązkę światła. Wiązka światła jest emitowana równolegle do linii celowania w kierunku oka strzelca. W celownikach nieprzeźroczystych celuje się obserwując jednym okiem plamkę światła, a drugim cel. W efekcie strzelec widzi plamkę światła na celu. Taki sposób celowania, choć po pewnym treningu instynktowny i prosty, wymaga pewnej wprawy.

Tej wady pozbawione są celowniki kolimatorowe przeźroczyste. W celownikach tych wiązka światła jest rzutowana nie bezpośrednio do oka strzelca, ale na soczewkę, która kieruje ją w stronę oka. Ponieważ układ emitujący światło jest poniżej linii celowania, strzelec widzi w soczewce obraz celu z nałożonym na niego punktem świetlnym.

Celowniki kolimatorowe przeźroczyste budowane są w dwóch odmianach. W celownikach określanych jako otwarte zadaniem układu optycznego jest wyłącznie skierowanie wiązki światła od źródła do oka. Nie powiększają one obrazu celu, ale mają niewielką masę i w minimalnym stopniu ograniczają pole widzenia strzelającego. W celownikach kolimatorowych zamkniętych, poza układem optycznym załamującym wiązkę skolimowanego światła, zazwyczaj znajduje się także układ soczewek powiększających obraz celu (najczęściej 3,5x). Takie celowniki stanowią ogniwo pośrednie pomiędzy celownikiem optycznym a kolimatorowym.

Amerykański żołnierz używający karabinka M4 wyposażonego w celownik M68 Close Combat Optic

Najnowszą odmianą celowników kolimatorowych są celowniki holograficzne. Mają one wbudowane układy elektroniczne pozwalające zmieniać kształt siatki celowniczej, jej jasność, a także regulować położenie znaku celowniczego.

Obecnie celowniki kolimatorowe są uważane za optymalny rodzaj celownika w przypadku strzelań na odległości do 200 m. Ponieważ światło emitowane przez celowniki kolimatorowe ma najczęściej kolor czerwony (obecnie często także bursztynowy) w literaturze angielskojęzycznej ten typ celownika jest często określany jako "Red Dot" (Czerwony Punkt).

Zalety celownika kolimatorowego:

• zwiększenie szybkości i precyzji strzału (brak konieczności zgrywania muszki i szczerbinki)
• zredukowanie zjawiska paralaksy w stosunku do celowników optycznych
• minimalne ograniczenie pola widzenia
• możliwość strzelania przy złym oświetleniu

Wadą celownika kolimatorowego jest konieczność zasilania energią elektryczną (najczęściej stosuje się baterie elektryczne często uzupełniane baterią słoneczną).

[edytuj] Bibliografia

1. Zbigniew Gwóźdź, Czerwony punkt, Komandos 3/99. ISSN 0867-8669