Choroba marburska

Z Wikipedii

	Choroba wywołana przez wirus Marburg
()
ICD-10:	A98.3
A98.3.0 {{{X.0}}}
A98.3.1 {{{X.1}}}
A98.3.2 {{{X.2}}}
A98.3.3 {{{X.3}}}
A98.3.4 {{{X.4}}}
A98.3.5 {{{X.5}}}
A98.3.6 {{{X.6}}}
A98.3.7 {{{X.7}}}
A98.3.8 {{{X.8}}}
A98.3.9 {{{X.9}}}

Choroba marburska (gorączka krwotoczna Marburg)- ciężka choroba wirusowa, należąca do grupy gorączek krwotocznych.

[edytuj] Etiologia

Fotografia z elektronowego mikroskopu transmisyjnego ukazująca wiriony wirusa Marburg

Choroba wywoływana jest przez wirusa Marburg należącego do filowirusów, blisko spokrewnionego z wirusem Ebola.

[edytuj] Drogi zakażenia

Transmisja zakażenia pomiędzy ludźmi wymaga bardzo bliskiego kontaktu z chorym - jego krwią lub innymi płynami ustrojowymi (kał, mocz, wymiociny, ślina, wydzielina drzewa oskrzelowego). Możliwe jest także przeniesienie choroby poprzez kontakt seksualny - męskie nasienie może zawierać wirusa do siedmiu tygodni po klinicznym wyzdrowieniu.

Zakażenie poprzez przygodny kontakt z chorym uważane są za wyjątkowo rzadkie, co sugeruje, że infekcja drogą wziewną, jest mało prawdopodobna, jeśli w ogóle możliwa.

Uważa się, że najbardziej zakaźni są pacjenci w fazie choroby pełnoobjawowej, natomiast do transmisji nie dochodzi w okresie inkubacji.

[edytuj] Wystąpienia choroby

Pierwsze udokumentowane zachorowania miały miejsce w roku 1967 w Marburgu i Frankfurcie nad Menem (RFN) oraz Belgradzie (Jugosławia). Źródłem wirusa były koczkodany zielone (Cercopithecus aethiops) przywiezione z Ugandy. Do zakażenia doszło u osób, które opiekowały się małpami lub preparowały ich tkanki (nerki do celów hodowli komórkowej). Wystąpiło 25 przypadków pierwotnych (siedem zakończyło się zgonem) i sześć przypadków wtórnych zakażeń od chorych ludzi (w wyniku bezpośredniego kontaktu, zwykle z krwią).

W 1975 roku zachorowały trzy osoby. Choroba wystąpiła u mężczyzny podróżującego wcześniej po Zimbabwe. Po czterech dniach od przyjęcia do szpitala w Johannesburgu (RPA) pacjent zmarł. Objawy wystąpiły także u jego towarzyszki i pielęgniarki opiekującej się oboma osobami.

Następne dwa przypadki to pacjent oraz lekarz, który resuscytował chorego, w 1980 roku w Nairobi (pacjent przebywał tydzień wcześniej w Kenii, odwiedził m.in. jaskinię Kitum w Parku Narodowym Mount Elgon). Pacjent zmarł.

W 1987 kolejny przypadek wystąpił w Kenii. Objawy pojawiły się dziewięć dni od zwiedzania jaskini Kitum. Pomimo agresywnego leczenia pacjent zmarł. Nie wystąpiły inne przypadki zachorowania.

W 1990 do zakażenia laboratoryjnego doszło w Rosji.

W latach 1998–2000 do wybuchu choroby doszło w Demokratycznej Republice Konga. Zanotowano w sumie 154 zakażenia, spośród których 128 okazało się śmiertelnych (83%). Większość przypadków wystąpiła u robotników w kopalni złota w miejscowości Durba w Prowincji Wschodniej a kolejne przypadki potwierdzono w pobliskiej wsi Watsa. Przypadki wtórne zdarzały się rzadko, dotyczyły osób z najbliższego kontaktu. Dochodzenie epidemiologiczne ujawniło, że zakażenia wywołało kilka szczepów wirusa nieznanego pochodzenia.

Pomiędzy październikiem 2004 a lipcem 2005 do największej w historii epidemii doszło w Angoli. Opisano 252 przypadki, spośród których 227 (90%) okazało się śmiertelnych. Ognisko pierwotne lokalizuje sie w prowincji Uíge, większość zachorowań wykrytych w innych regionach łączy się bezpośrednio z tą prowincją.

Kolejne zachorowania wystąpiły w sierpniu 2007 w Ugandzie u dwóch pracowników kopalni. Jeden z nich zmarł.

[edytuj] Objawy i przebieg

Wysypka w przebiegu choroby marburskiej.

Okres wylęgania wynosi od 3 do 9 dni (2-14 dni^[1]).

Początkowo występują objawy rzekomogrypowe (wysoka gorączka, bóle głowy, bóle mięśni, postępujące osłabienie). Około trzeciego dnia pojawiają się masywna, wodnista biegunka (która może utrzymywać się przez tydzień), skurczowe bóle brzucha, nudności i wymioty. Może wystąpić drobna, nieswędząca wysypka.

Opisywano żółtaczkę i zapalenie trzustki.^[1]

Pomiędzy piątym a siódmym dniem choroby u wielu pacjentów dochodzi do poważnych objawów krwotocznych, często wieloogniskowych (krwiste wymioty i stolec, krwawienia z nosa, dziąseł, narządów rodnych, trudne do opanowania krwawienia z miejsc wkłucia. Utrzymuje się wysoka gorączka, w wyniku zajęcia ośrodkowego układu nerwowego może dojść do zaburzeń świadomości (dezorientacja, drażliwość, zachowania agresywne). W późnej fazie choroby opisywano u mężczyzn zapalenie jąder.

W przypadkach śmiertelnych zgon następuje najczęściej pomiędzy 8. a 9. dniem od pojawienia się objawów choroby. Przyczyną śmierci jest znaczna utrata krwi oraz zespół rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego^[1] prowadzące do wstrząsu.

[edytuj] Rozpoznanie

Mikroskopowy preparat autopsyjny wątroby uszkodzonej przez wirus.

Klinicznie choroby nie można odróżnić od gorączki krwotocznej Ebola.^[2]

W badaniach laboratoryjnych obserwuje się leukopenię (1000-2000/mm³) z obecnością limfocytów atypowych, trombocytopenię (nawet 10000/mm³), podwyższone stężenia amylazy i aminotransferaz wątrobowych. W przypadku DIC występują zaburzenia parametrów koagulologicznych.^[1]

Potwierdzenie choroby marburskiej wymaga hodowli na komórkach linii Vero E6. Posiewanym materiałem może być krew lub inne płyny ustrojowe albo bioptat. Wirus może być wykryty z użyciem specyficznych przeciwciał testem immunofluorescencji pośredniej.

W przypadku eksperymentalnej inokulacji zwierząt laboratoryjnych, obecność wirusa może być potwierdzona mikroskopią elektronową i testami serologicznymi.