Congrong lu

Z Wikipedii

Congrong lu - Zapiski Wielkiego Spokoju - zbiór gonganów (jap. koan).

Zapiski (...) są zbiorem 100 gonganów. Wybrał je i skomentował mistrz chan Hongzhi Zhengjue znany także jako Tiantong Hongzhi i Tiantong Zhengjue (1083/91-1157/59. Nazwa dzieła pochodzi od nazwy pustelni mistrza, który przebywał w niej na odosobnieniu. Mistrz ten ocalił chylącą się do upadku szkołę caodong (jap. soto). Słynna jest jego polemika z mistrzem chan szkoły linji Dahui Zonggao (1089-1163), jednak wbrew temu, co się potocznie sądzi, byli przyjaciółmi i nawzajem się zawsze wspierali. Polemika między nimi dotyczyła kwietyzmu, który stał się chorobą ówczesnego chanu. Dahui podkreślał raczej metodę gonganową, a Hongzhi raczej spokojne siedzenie. Ale Dahui nie unikał spokojnego siedzenia, a Hongzhi - pracy z gonganami. Dahui podkreślał, że spokój jest jedynie środkiem praktyki, a nie jej końcem, do czego zdaje się zmierzano w szkole caodong.

Te różnice widać w obu wielkich zbiorach gonganów Biyan-lu (Zapiski Błękitnej Skały) i Congrong lu. Oba teksty pod względem artystycznym są na takim samym, najwyższym poziomie. Jednak gongany z Zapisków Błękitnej Skały są bardziej gwałtowne, dynamiczne i energiczne, podczas gdy te z Zapisków Wielkiego Spokoju są bardziej stonowane, spokojniejsze, cichsze. Jak powiedział opat Zen Mountain Center w Tassajara Niektórzy ludzie mogą powiedzieć, że są bardziej literackie, ale ja wolałbym powiedzieć babcine, bardzo kochające i bardzo subtelne.^[1]

Oryginalny tekst Zapisków (...) zaginął w Chinach północnych w czasie licznych najazdów mongolskich. Został on zrekonstruowany przez mistrza chan Wansonga Xingxiu na żądanie jednego z jego uczniów, polityka, początkowo konfucjanisty a potem buddysty Yelu Chucaia. Wansong nie dość, że tekst zrekonstruował, to obdarzył go jeszcze własnymi komentarzami.

Zbiór ten był wykorzystywany do praktyki chan przez niektórych mistrzów szkoły caodong i jest w dalszym ciągu w użyciu w szkole soto.

Przypisy