Datowanie metodą uranowo-torową
Z Wikipedii
Metoda uranowo-torowa - metoda datowania bezwzględnego, opiera sie na rozpadzie promieniotwórczym izotopów uranu, optymalna dla przedziału chronologicznego od 500 do 50 000 lat temu.
Metodę tą można stosować w datowaniu:
- skał bogatych w węglan wapnia
- nacieków jaskiniowych i raf koralowych
- zębów
- dzięki nowym technikom badawczym służy do datowania kości kopalnych
- próbuje się także datować nią torf
Rozpad promieniotwórczy polega na rozpadzie dwóch izotopów uranu (234U) na pierwiastki pochodne: tor (230Th) i protaktyn, które w efekcie końcowym rozpadają się w izotopy ołowiu (Pb). Należy pamiętać, że tylko izotopy uranu a nie tor iprotaktyn rozpuszczają się w wodzie. Tak więc uran wraz z wodą pobierany jest przez żyjące organizmy, a następnie gromadzi się w skorupkach i rafach koralowych i od tego momentu zaczyna się rozpad promieniotwórczy. Datowanie oblicza się mierząc stosunek toru do uranu. Czas połowicznego rozpadu toru wynosi ok. 75 tys. lat.
[edytuj] Bibliografia
- Dorota Ławecka 2003,Wstęp do archeologii, Warszawa-Kraków, Wydawnictwo Naukowe PWN
- Renfrew C., Bahn Paul, 2002, Archeologia Teoria, Metody, Praktyka, Warszawa, Prószyński i S-ka