Drukarka wierszowa
Z Wikipedii
z lewej bęben opasany taśmą barwiącą, z prawej rząd młoteczków
Drukarka wierszowa – drukarka o wysokiej wydajności, pracująca w trybie znakowym, drukująca jednocześnie całe wiersze tekstu za pomocą czcionek umieszczonych na obrotowym bębnie, drukująca na papierze typu "składanka", zdolna do drukowania w kilku kopiach jednocześnie, służąca do bardzo dużych zadań – np. listy płac w dużych zakładach pracy, wyciągi kont bankowych, raporty połączeń telefonicznych itp. Dostępność znaków limitowana wykonaniem bębnów drukujących.
Zasada działania drukarki wierszowej sprowadzała się do tego, że wirujący bęben z wypukłymi wzorami znaków (ilość znaków w wierszu ograniczała maksymalną szerokość papieru; natomiast na obwodzie bębna znajdowały się 64 znaki: wszystkie wielkie litery alfabetu łacińskiego - nie spotykało się drukarek z literami małymi - cyfry, znaki specjalne oraz - w niektórych wykonaniach - znaki narodowe) zsynchronizowany był z rzędem młoteczków, od których był oddzielony szeroką taśmą barwiącą (szerokości całego wiersza) i papierem. Młoteczki poprzez papier i taśmę barwiącą uderzały w bęben ze znakami, przy czym każdy z nich precyzyjnie uderzał w momencie, w którym w cyklu obrotów bębna znajdował się pożądany znak. Szerokość bębna (a zatem i taśmy barwiącej, i zadrukowywanego papieru) wynosiła zazwyczaj 80, 100, 128 lub 160 znaków. Dostępny był tylko jeden krój czcionek i musiały być one wszystkie jednakowej szerokości określonej konstrukcją bębna i młoteczków.
widoczny rząd czcionek ze znakiem %
Maksymalna prędkość druku drukarek wierszowych wynosiła zazwyczaj około tysiąca wierszy na minutę. Oznacza to, że różnice czasów uderzania poszczególnych młoteczków wynosiły wielokrotności około 1/1000 sekundy, a niedokładność synchronizacji widoczna była na wydruku w postaci chaotycznego układu znaków w wierszu (niektóre za wysoko, inne za nisko), a nawet - przy znacznym rozregulowaniu - jako wydruk, w którym występowały znaki nieprawidłowe (np. zamiast cyfry 5 - "czwórka" lub "szóstka", albo zamiast litery Q - sąsiednie, tj. P lub R). Polskie drukarki posiadły dwie prędkości obrotowe bębna. Wyższą o wydajności 20 wierszy na sekundę o gorszej jakości i dwa razy wolniejszą lepszej jakości.
Ze względu na zasadę działania drukarki wierszowe były najprawdopodobniej jednym z najgłośniejszych urządzeń peryferyjnych komputerów. Powszechnie stosowane jednak ze względu na wysoką wydajność i względną prostotę działania.
Mera-Błonie w pewnym momencie rozpoczęła produkcję drukarek z tacą młotków "magnetoelektrycznych". W poprzednich wersjach młotek był kawałkiem metalu przypominającym literę T, odpowiedni fragment młotka przyciągany był przez cewkę elektryczną, zamontowaną na tacy. W nowszej wersji cewka była wtopiona w młotek, taca składała się z wielu magnesów ze szczelinami, w których znajdowały się owe młotki. Przepływ prądu przez cewkę wywoływał podobny efekt jak w ustroju miernika- wychylenie młotka.
Inną wersją są drukarki wykorzystujące zamiast bębna z czcionkami taśmę stalową. Osiągnięto oszczędność materiału, masy drukarki itd., a także nieco większą szybkość wydruku. Na taśmie, podobnie jak na powierzchni bębna znajduje się "wytłoczony" zestaw czcionek - sporo bogatszy. Znajduje się na niej także zestaw "kresek" służący do synchronizacji ruchu taśmy z elektroniką drukarki. Taśma w postaci pętli znajduje się w ciągłym ruchu, młotki sterowane układami drukarki uderzają w odpowiednich momentach. Drukarki tego typu (już nie polskie) są dalej w Polsce w użyciu - niezastąpione przy wydruku na papierze wielowarstwowym.
Drukarki wierszowe, stosowane z systemami mainframe, wypierane są przez drukarki laserowe.
