Dynastia Song
Z Wikipedii
Dynastia Song (chiń. 宋, pinyin: Sòng; 960 - 1279), tę dynastię założył generał Zhaokuangyin (Chao K'uang-yin).
Od połowy X wieku Chiny znajdowały się pod panowaniem cesarzy dynastii Song. Zreformowali oni gruntownie państwo w dziedzinie wojskowości, administracji, gospodarki i kultury. Ponad milionową armię zredukowano do pół miliona żołnierzy zawodowych, wspomaganych przez milicję terytorialną. Dla administracji krajem powołano odpowiednio przeszkolonych, profesjonalnych urzędników.
W państwie dokonał się duży postęp gospodarki, nauki i kultury. Nastąpił też wielki rozwój malarstwa i literatury, w związku z rozpowszechnieniem się druku z zastosowaniem ruchomych czcionek z gliny. Wynaleziono proch i kompas. Dźwigniami rozwoju były sprawiedliwe podatki, wzrost handlu morskiego i rzecznego, wprowadzenie uprawy ryżu, plonującego dwa razy w roku oraz zastosowanie pieniędzy papierowych. Chiny liczyły wówczas już ponad 100 milionów mieszkańców.
W 1127 r. północna część kraju, wraz ze stolicą Kaifeng, została zaatakowana i zajęta przez Dżurdżenów. Cesarz przeniósł się wówczas do Hangzhou, nowo utworzonej stolicy na południu kraju, która w ciągu kilkudziesięciu lat osiągnęła dwa miliony mieszkańców. Po zjednoczeniu plemion mongolskich przez Czyngis-chana, swe podboje rozpoczął on od przejęcia panowania nad Mandżurią i północnymi Chinami, które zajął w 1215 r. Niszczycielskie najazdy zahamowały rozwój Chin na wiele dziesięcioleci. Dzieło podboju południowej części Chin dokończył jego wnuk Kubilaj-chan do 1279 r. Ostatni cesarz dynastii Song popełnił wtedy samobójstwo.
