Dysplazja stawu biodrowego

Z Wikipedii

	Dysplazja stawu biodrowego
(dysplasia coxae congenita)
ICD-10:	Q65.2
Q65.2.0 {{{X.0}}}
Q65.2.1 {{{X.1}}}
Q65.2.2 {{{X.2}}}
Q65.2.3 {{{X.3}}}
Q65.2.4 {{{X.4}}}
Q65.2.5 {{{X.5}}}
Q65.2.6 {{{X.6}}}
Q65.2.7 {{{X.7}}}
Q65.2.8 {{{X.8}}}
Q65.2.9 {{{X.9}}}

Dysplazja stawu biodrowego (łac. dysplasia coxae congenita, ang. hip dysplasia) - wada wrodzona stawu biodrowego o nie do końca poznanej etiologii, polegająca na niedorozwoju panewki stawowej; jedna z najczęstszych wad wrodzonych spotykanych w populacji europejskiej, częściej u noworodków płci żeńskiej.

[edytuj] Obraz kliniczny i przebieg

Schematyczne przedstawienie różnych stopni zaawansowania dysplazji stawu biodrowego.

Dysplazja stawu biodrowego objawia się jego niestabilnością; dużą wartość diagnostyczną mają dodatnie objawy przeskakiwania (Ortolaniego) i wyważania (Barlowa); w jednostronnej dysplazji stwierdza się skrócenie kończyny. Objawami o mniejszej wartości diagnostycznej są: ograniczenie odwodzenia w stawie, zwiększona rotacja wewnętrzna kończyny w uszkodzonym stawie, zmniejszona ruchomość kończyny, tzw. objaw pompowania, widoczna asymetria fałdów tłuszczowych u noworodka: udowych, pachwinowych i pośladkowych.

[edytuj] Rozpoznanie

Obraz USG prawego stawu biodrowego noworodka - typ Ib wg Grafa.

Obraz USG lewego stawu biodrowego noworodka - typ Ia wg Grafa.

Diagnostyka i ocena skuteczności leczenia dysplazji stawu biodrowego opiera się przede wszystkim na badaniu ultrasonograficznym. Ocena bliższego końca kości udowej i panewki stawu biodrowego pozwala zakwalifikować staw do jednego z czterech typów w klasyfikacji Grafa:

Typ I - prawidłowe stawy biodrowe;
Typ II - stawy biodrowe fizjologicznie niedojrzałe (IIa i IIb), stawy biodrowe dysplastyczne bez decentracji głowy kości udowej w panewce (IIc);
Typ III - stawy biodrowe dysplastyczne z decentracją głowy kości udowej w panewce;
Typ IV - zwichnięte stawy biodrowe.

[edytuj] Leczenie

Poduszka Frejki.

Uprząż Pawlika.

Leczenie należy wdrożyć jak najwcześniej, w pierwszych dniach życia dziecka. Na początku polega na utrzymaniu kończyn dolnych w pozycji płodowej, w zgięciu około 110° i odwiedzeniu około 50°; najczęściej stosuje się w tym celu specjalne uprzęże, np. uprząż Pawlika, poduszka Frejki, w Polsce popularna jest również szyna (rozwórka) Koszli. W razie braku repozycji niewskazane jest dalsze leczenie, ponieważ może doprowadzić do trwałego uszkodzenia stawu - w takim przypadku metodą z wyboru jest leczenie operacyjne, korygujące dysplastyczną panewkę (np. osteotomia transiliakalna miednicy sposobem Degi).

W przypadku niepodjęcia leczenia dochodzi do zmian wtórnych: opóźnienia rozwoju jądra kostnienia i zmiany kierunku wzrostu głowy kości udowej co prowadzi do powstania biodra koślawego. Przemieszczona do góry głowa kości udowej wytwarza panewkę wtórną. W późniejszym czasie dochodzi do wytworzenia zmian zwyrodnieniowych.