Dytryk
Z Wikipedii
Dytryk (ur. po 992, zm. po 1032) - rzeczywisty bądź tytularny polski książę dzielnicowy[1]; syn jednego z przyrodnich braci Bolesława Chrobrego: Mieszka Mieszkowica lub Lamberta; wnuk Mieszka I i Ody. Imię otrzymał prawdopodobnie po pradziadku, margrabim Marchii Północnej.
Urodzony prawdopodobnie w Niemczech, po wygnaniu jego ojca z Polski przez Bolesława Chrobrego. Jego losy przed 1032 roku nie są znane. W 1032 roku na zjeździe w Merseburgu został przez cesarza Konrada II przewidziany na jednego z książąt dzielnicowych. Nie wiadomo czy zdołał dotrzeć do Polski, a jeśli tak to jak długo sprawował rządy. Prawdopodobnie został wygnany z kraju po roku 1033. Wtedy to zmarł Otto Bolesławowic, co dało Mieszkowi II okazję do przejęcia pozostałych dzielnic i ponownego zjednoczenia państwa. Dalsze losy Dytryka nie są znane, podobnie jak data jego śmierci i miejsce pochówku.
Istnieje także hipoteza według której Dytryk był księciem pomorskim i ojcem lub bratem Siemusiła (Siemomysła), a tym samym dał początek piastowskiej gałęzi dynastii książąt pomorskich[potrzebne źródło].
[edytuj] Bibliografia
- Balzer O., Genealogia Piastów, Kraków 1895.
- Jasiński K., Rodowód pierwszych Piastów, Warszawa-Wrocław (1992), s. 126-127.
- Labuda G., Pierwsze państwo polskie, Krajowa Agencja Wydawnicza, Kraków 1989, ISBN 83-03-02969-X, s. 54.
- Szczur S., Historia Polski średniowiecze, rozdział 2.3.5 Upadek władzy centralnej i podział państwa (80-81), Wydawnictwo Literackie 2002, ISBN 83-08-03272-9
Przypisy
- ↑ Brak tekstów źródłowych nt. zasięgu jego księstwa. S.Szczur sugeruje, że jego dzielnicą była Wielkopolska ("Historia Polski średniowiecze", str. 80).
