Elwira Seroczyńska
Z Wikipedii
Elwira Seroczyńska, z domu Potapowicz (ur. 1 maja 1931 w Wilnie, zm. 24 grudnia 2004 w Londynie), polska łyżwiarka szybka, wicemistrzyni olimpijska i mistrzyni świata.
Z wykształcenia technik ekonomista. Absolwentka Państwowego Liceum Administracyjno-Gospodarczego w Elblągu (1951) i warszawskiej AWF (1972). W ciągu kariery reprezentowała kluby elbląskie (Turbina i Stal, do 1953) i warszawskie (1954-1957 Stal FSO, 1957-1964 Sarmata). Była jedną z nielicznych polskich medalistek zimowych igrzysk olimpijskich, zdobyła tytuł wicemistrzowski w 1960 w Squaw Valley w wyścigu na 1500 m; na tych samych zawodach brąz zdobyła druga Polka, Helena Pilejczyk.
Spis treści |
[edytuj] Najważniejsze osiągnięcia
[edytuj] starty olimpijskie
- Squaw Valley 1960 - 2. miejsce (1500 m), 6. miejsce (500 m), 7. miejsce (3000 m), nie ukończyła wyścigu na 1000 m
- Innsbruck 1964 - 16. miejsce (500 m), 22. miejsce (1000 m), 26. miejsce (1500 m)
[edytuj] mistrzostwa świata w wieloboju
- 1957 11. miejsce, 1959 10. miejsce, 1960 11. miejsce, 1961 14. miejsce, 1962 9. miejsce, 1963 poza czołową szesnastką
- w ramach mistrzostw wielobojowych w 1962 wygrała na dystansie 500 m (rozgrywano wówczas oficjalne mistrzostwa na poszczególnych dystansach jedynie na igrzyskach olimpijskich)
[edytuj] mistrzostwa Polski
- 23 tytuły mistrzowskie - 500 m (1952, 1953, 1957, 1961, 1963); 1000 m (1951, 1953, 1954, 1959, 1963, 1964); 1500 m (1952, 1953, 1959); 3000 m (1953, 1954, 1963); 5000 m (1954); wielobój (1952, 1953, 1954, 1959, 1963)
- wielokrotnie wicemistrzostwo Polski, m.in. w wieloboju 1951, 1956 i 1957
[edytuj] rekordy Polski
- 17 ustanowionych rekordów Polski
Po zakończeniu kariery sportowej działała w ruchu olimpijskim; była m.in. członkiem zarządu Polskiego Komitetu Olimpijskiego, przewodniczącą Centralnego Klubu Olimpijczyka przy PKOl, sekretarzem Towarzystwa Olimpijczyków Polskich. Została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznaką "Zasłużony mistrz sportu" oraz srebrnym medalem "Za wybitne osiągnięcia sportowe". Pracowała także jako trenerka w Sarmacie Warszawa; w latach 1971-1976 była szkoleniowcem kadry narodowej kobiet.
Źródła:
- Władysław Zieleśkiewicz, Gwiazdy zimowych aren. Encyklopedia sportu, Warszawa 1992
