Explorer 19
Z Wikipedii
Explorer 19 | |
![]() |
|
Inne nazwy | Air Density AD-A, Air Density Explorer ADE-A, S-56B, S00714 |
Zaangażowani | ![]() |
Indeks COSPAR | 1963-053A |
Rakieta nośna | Scout X-4 |
Miejsce startu | Pacific Missile Range, USA |
Orbita (docelowa, początkowa) |
|
Perygeum | 590 km |
Apogeum | 2394 km |
Okres obiegu | 115,9 min |
Nachylenie | 78,6° |
Mimośród | 0,11454 |
Czas trwania | |
Początek misji | 19 grudnia 1963 (18:49:25 GMT) |
Koniec misji | 10 maja 1981 |
Wymiary | |
Masa całkowita | 7,7 kg |
Explorer 19 – amerykański satelita naukowy programu Explorer, drugi (po Explorerze 9) z serii ADE - nadmuchiwanych balonów do badania gęstości atmosfery.
Wyniesienie Explorera 19 jeszcze w czasie działania poprzedniego satelity, umożliwiło zbieranie danych o atmosferze jednocześnie z dwóch różnych obszarów.
[edytuj] Budowa i działanie
Balon Explorer 19 wykorzystywał opór aerodynamiczny stawiany przez symetryczną powierzchnię statku do badania atmosfery. Statek składał się z dwóch półkul cienkiej folii aluminiowej połączonych mylarową taśmą. Złożony i pusty balon - umieszczony w rakiecie - miał kształt walca o wymiarach 21,6 na 48,3 cm. Po wystrzeleniu nadmuchany był azotem z butli i odrzucony od ostatniego członu rakiety mechaniczną sprężyną. W środku umieszczono również akumulator ładowany przez ogniwo słoneczne, znajdujące się na powierzchni balonu. Powierzchnię równomiernie pokrywały kropki białej farby (o średnicy 5,1 cm), które miały zapewniać stabilizację temperatury satelity. W balonie znajdował się również nadajnik radiowy na częstotliwości 136,62 MHz, o mocy 15 mW, umożliwiający śledzenie satelity. Antenę nadajnika stanowił sam balon. Niestety, jego moc była za mała do odbioru na Ziemi. NASA musiała użyć naziemnej sieci kamer Bakera-Nunna do optycznego śledzenia satelity.
[edytuj] Bibliografia
- Encyclopedia Astronautica (en)
- NSSDC Master Catalog (en)
- Space 40 (cs)