Figura retoryczna (muzyka)
Z Wikipedii
Figura retoryczna w muzyce to np. struktura melodyczna, ale też użycie w określony sposób pauz, środków harmonicznych, a nawet świadome zastosowanie zakazanych, błędnych z punktu widzenia sztuki kompozytorskiej, harmonii i kontrapunktu, skoków melodycznych, nierozwiązanych czy nieprawidłowo rozwiązanych dysonansów itp., które mają za zadanie wyrażać z góry określone pojęcia, uczucia i emocje, np. ilustrując tekst, na którym oparta jest kompozycja.
[edytuj] Zarys historyczny
Początki retoryki muzycznej datuje się na XVI wiek, a okres największego rozkwitu na renesans i barok. Proces komponowania utworów w tym okresie przypominał układanie mowy. Kompozytor w celu wyrażenia emocji dobierał odpowiednie figury retoryczne i na tej podstawie tworzył muzykę. Rozwój i popularność retoryki muzycznej w tym okresie był związany z zainteresowaniem antykiem oraz z działalnością Cameraty florenckiej.
Źródła:
- Piotr Łykowski, Retoryka i zdobnictwo w muzyce dawnej, w: Wokalistyka i pedagogika wokalna. Materiały pokonferencyjne i tematy badawcze, Wrocław: Akademia Muzyczna im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu 2007, ss. 153-163