Folia NRC

Z Wikipedii

Folia NRC (inaczej koc ratunkowy, koc przeciwwstrząsowy, folia termiczna, folia izotermiczna) – to cienka metalizowana płachta z tworzywa sztucznego. Używana w ratownictwie, turystyce i wspinaczce oraz sytuacjach awaryjnych lub warunkach ekstremalnych. Zapobiega wychłodzeniu organizmu w sytuacjach ekstremalnych i poprawia komfort termiczny. Jest to obowiązkowe wyposażenie każdej apteczki.

[edytuj] Cechy

• Małe wymiary – po złożeniu wielkości kartki A6.
• Możliwość bardzo sprawnego izolowania termicznego okrytego nią człowieka.
• Typowe wymiary: 210 x 160 cm, waga: 62 g.
• Wysoka, jak na materiał tej grubości, sprawność izolacyjna. Jest to spowodowane odbijaniem promieniowania cieplnego przez błyszczącą powierzchnię folii (do wewnątrz lub na zewnątrz).

[edytuj] Zastosowanie

Poszkodowanego, co do którego zachodzi obawa wychłodzenia organizmu lub osobę, która chce uchronić się przed stratami ciepła, zawija się w folię NRC. Dzięki temu jego własne ciepło jest kumulowane.

W przypadku przebicia płuca kawałek folii można wykorzystać jako opatrunek zastawkowy. W przypadku przemoczenia butów 10-15 cm pasek folii można owinąć wokół stóp srebrną warstwą do skóry, a na to założyć suche skarpetki.

W sklepach nabyć można (za ok. 7-25 zł):

• tańsze folie tzw. jednorazowe – mniej trwałe (cieńsze),
• ok. dwa razy droższe grubsze i bardziej trwałe folie wielokrotnego użytku.

Jest ona traktowana przez osoby planujące działania w warunkach zimowych i podobnych jako obowiązkowy element wyposażenia osobistego.

[edytuj] Zastosowanie w transporcie medycznym i opiece okołooperacyjnej

Osoby poszkodowane podczas transportu do szpitala oraz pacjenci podczas zabiegów operacyjnych są narażeni na znaczną utratę ciepła. Przyczynia się to do pogłębienia wstrząsu i zwiększa destabilizację stanu ogólnego związaną z urazem lub zabiegiem chirurgicznym. Utrata energii cieplnej odbywa się czterema drogami: poprzez konwekcję, przewodzenie, parowanie i promieniowanie. Konwekcja powoduje oddawanie ciepła podczas ruchu powietrza wokół powierzchni ciała, szczególnie wtedy gdy zimne powietrze penetruje warstwy okrycia – odzieży i oziębia skórę pacjenta. Utrata ciepła przez przewodzenie (kondukcję) występuje wtedy, gdy istnieje bezpośredni kontakt z zimniejszą powierzchnią (chłodniejszym zbiornikiem ciepła o dobrej przewodności ścian). Jeżeli warstwy okrycia są mokre, to utrata ciepła jest 25 krotnie szybsza. Tej drodze strat ciepła będzie sprzyjać ewentualne skraplanie się potu na wewnętrznej powierzchni warstw okrycia. Utrata ciepła poprzez parowanie następuje podczas pocenia się. Promieniowanie jest wymianą energii z otoczeniem poprzez promieniowanie krótkofalowe (0,3 – 3,0 μm) oraz długofalowe (5 – 100 μm). Całkowitą wymianę ciepła organizmu (S) określa fizjologiczny wzór: S = M + Cv + Cd + R – E gdzie M stanowi metaboliczną produkcję ciepła, Cv – wymianę drogą konwekcji, Cd – wymianę drogą przewodzenia, R – promieniowanie, E – wymianę drogą parowania. Człowiek jest organizmem homotermicznym i fizjologicznie jest w stanie regulować ciepłotę ciała w zakresie 0 – 50°C temperatur otoczenia, przebywanie w innych warunkach możliwe jest dzięki regulacji behawioralnej, czyli odpowiedniej odzieży. Zaburzenie mechanizmów naturalnych poprzez chorobę, uraz czy interwencję chirurgiczną zmusza do regulacji z zewnątrz, głównie poprzez odpowiednią izolację termiczną i ogrzewanie lub chłodzenie.

Nowoczesnym podejściem do wspomnianej termoregulacji behawioralnej jest użycie termoaktywnej odzieży sportowej. Pod względem działania okrycie człowieka możemy podzielić na cztery warstwy. Najgłębiej jest przyskórna warstwa laminarna powietrza, grubości około 0,03 mm. Stanowi ona właściwy opór termiczny ciała człowieka i decyduje o komforcie cieplnym. Pierwsza warstwa odzieży "bazowa" dotyka bezpośrednio do skóry i jej zadaniem jest transpiracja potu i utrzymanie suchej warstwy laminarnej. Następna warstwa ocieplenia utrzymuje powłokę "martwego powietrza", decydującą o właściwościach izolacyjnych okrycia w zależności od grubości i rodzaju materiału. Ostatnią warstwę ochronną stanowi powłoka zewnętrzna. Idealnym rozwiązaniem byłaby tkanina wiatroszczelna, wodoodporna lecz oddychająca. Kryteria te spełniają jedynie dość drogie pochodne teflonowe typu Gore-tex® lub Sympatex®. Znacznie tańszą propozycją izolacji ostatniej warstwy jest folia NRC. Pomysł metalizowanej folii polipropylenowej powstał w latach `70 w National Research Center w USA na potrzeby programu NASA. Folia termoizolacyjna stanowi rodzaj elastycznego ekranu odbijającego około 80% promieniowania podczerwonego a ponadto zmniejsza wpływ konwekcji i kondukcji. Zastosowanie folii termoizolacyjnej wiąże się z kilkoma problemami technicznymi, do których należą: brak przepuszczalności dla pary wodnej co sprzyja skraplaniu się jej na wewnętrznej powierzchni folii; trudna sterowność izolacji (trudno jest rozwijać pacjenta z folii w trakcie operacji jeżeli się będzie przegrzewał). Do zalet należą: prosta technika okrywania (srebrną stroną do ciała dla ochrony przed stratą ciepła i złotą stroną folii do ciała w celu ochrony przed słońcem); niewielka cena, co ułatwia decyzję o jednorazowym zastosowaniu; dość dobra efektywność izolacji termicznej; niewielkie gabaryty co ułatwia przechowywanie i transport (istotne z punktu widzenia skromnej pojemności naszych karetek). Zestaw zalet i wad sugerowałby zatem zastosowanie w stanach nagłych (pierwszej pomocy przedlekarskiej), transporcie pacjentów oraz sytuacjach awaryjnych (awaria ogrzewania szpitala).

[edytuj] Źródła

• "Poradnik Harcerski ZHP Zlot Gniezno 2000"
• PORADY SPRZĘTOWE BESKIDZKIEGO TRAKTU