Francesco Carafa
Z Wikipedii
Francesco Carafa (ur. 29 kwietnia 1722 w Neapolu - zm. 20 września 1818 w Rzymie) - włoski duchowny, kardynał.
Uzyskał doktorat z prawa rzymskiego i kanonicznego w 1747 na uniwersytecie La Sapienza w Rzymie. W styczniu 1760 papież Klemens XIII wyświęcił go na tytularnego arcybiskupa Patras i mianował nuncjuszem apostolskim w Wenecji. W grudniu 1766 powrócił do Rzymu na stanowisko sekretarza Kongregacji d/s Biskupów i Zakonów. W 1773 uzyskał nominację kardynalską. Był członkiem komisji d/s likwidacji zakonu jezuitów. Prefekt Kongregacji d/s Biskupów i Zakonów od 1775 do 1817. Legat w Ferrarze 1778-1786. Protoprezbiter Św. Kolegium Kardynałów od 1788. Uwięziony w trakcie pierwszej kampanii Napoleona na Półwyspie Apenińskim, ostatecznie został zwolniony i wygnany do Neapolu. Uczestniczył w konklawe 1799-1800. W lipcu 1800 wszedł w skład kongregacji d/s odzyskania dóbr kościelnych skonfiskowanych podczas francuskiej okupacji.
Wicekanclerz Św. Kościoła Rzymskiego od 1807 aż do śmierci. W trakcie napoleońskiej okupacji Rzymu 1809-1814 schronił się w konwencie Oratorium Św. Filipa Nereusza Montelabbate w Marche. Zmarł w wieku 96 lat, do końca życia zachowując sprawność umysłową.
[edytuj] Linki zewnętrzne
| Poprzednik ' Henry Benedict Stuart |
Wicekanclerz Św. Kościoła Rzymskiego (1807-1818) |
Następca Giulio Maria della Somaglia |
