Francesco del Giudice
Z Wikipedii
Francesco del Giudice (ur. 7 grudnia 1647 - zm. 10 października 1725) - włoski kardynał, pochodzący z Neapolu z rodu książąt Cellamare i Giovenazzo. W młodości był wicelegatem w Bolonii, gubernatorem Fano i Rzymu oraz wicekamerlingiem Św. Kościoła Rzymskiego.
W 1690 papież Aleksander VIII mianował go kardynałem-prezbiterem i protektorem Hiszpanii, udzielając mu dyspensy od obowiązku posiadania niższych święceń kapłańskich. Odmówił promocji na stanowisko arcybiskupa Salerno w 1696, ale zaakceptował za zgodą Klemensa XI nominację stanowisko wicekróla królestwa Sycylii w 1701. Arcybiskup Monreale na Sycylii 1704-25 (zrezygnował krótko przed śmiercią). Wielki Inkwizytor Hiszpanii 1711-16, rezydował w tym czasie na Półwyspie Iberyjskim, odgrywając tam istotną rolę polityczną. W 1713 był kandydatem do arcybiskupstwa Toledo, wiążącego się z godnością prymasa Hiszpanii, ale jego kandydaturę zablokował Melchor de Mecanaz, jego wróg na dworze hiszpańskim. W 1714 utracił też łaskę króla Hiszpanii i w 1717 ostatecznie powrócił do Włoch. Kardynał-biskup Palestriny (1717-21) i Frascati (1721-24). Sekretarz Rzymskiej Inkwizycji od 1719. Minister Austrii wobec Stolicy Apostolskiej 1719-20. Od 1724 biskup Ostia e Velletri i dziekan kolegium kardynalskiego. Przez ostatnie miesiące życia był też prefektem Kongregacji Kościelnych Immunitetów. Protektor królestwa Sycylii i Neapolu. Zmarł w Rzymie.
[edytuj] Źródła
Poprzednik Nicolò Acciaioli |
sekretarz Kongregacji Rzymskiej i Powszechnej Inkwizycji (1719-1725) |
Następca Fabrizio Paolucci |
Poprzednik Sebastiano Antonio Tanara |
![]() |
Dziekan Kolegium Kardynalskiego 1724-1725 |
![]() |
Następca Fabrizio Paolucci |