Franciszek Meninski

Z Wikipedii

Franciszek Meninski (François à Mesgnien Meninski [sic!, nie -iński !]) (ur. 1623 albo 1620 w Totain (dziś: Totainville) w departamencie Vosges w Lotaryngii, Francja - zm. 8 września 1698 w Wiedniu, Austria) – językoznawca polski pochodzenia francuskiego, znawca języków Bliskiego Wschodu, gramatykarz i leksykograf.

[edytuj] Życiorys i twórczość

W młodości studiował w Rzymie filozofię pod kierunkiem jezuitów. Tam też prawdopodobnie zainteresował się językami orientalnymi (przypuszczalnie pod wpływem ojca R. P. Giattiniego S.J., który oprócz matematyki, logiki, fizyki i teologii zajmował się również językami Azji).

Do Polski przybył Meninski ok. 1647 r. - jak się zdaje, na zaproszenie księcia Michała Kazimierza Radziwiłła (1635-1680). Nie jest wykluczone, że znał już wówczas podstawy języka osmańsko-tureckiego, choć mógł się go zacząć uczyć także dopiero w Warszawie, gdzie miał kontakt z W. Bieczyńskim, głównym tłumaczem języków wschodnich w kancelarii królewskiej.

Już w 1649 r. opublikował Meninski w Gdańsku trzy książki: gramatykę polską, gramatykę francuską i gramatykę włoską. O ile gramatykę polską przeznaczył dla obcokrajowców, pamiętając,jak sam bez podręczników uczył się języka polskiego "przez konwersację", o tyle dwie pozostałe prace pisał z myślą o wówczas 7-letnim Stanisławie Herakliuszu Lubomirskim, którego preceptorem został wkrótce po przyjeździe do Polski. Obie te prace były pierwszymi gramatykami języków romańskich wydanymi w Polsce.

Publikując wszystkie te trzy gramatyki posługiwał się jeszcze zlatynizowaną postacią swojego francuskiego nazwiska (Franciscus Mesgnien Lotharingus). W późniejszych pracach jednak do swego nazwiska francuskiego dołączy jego postać spolonizowaną (Franciscus à Mesgnien Meninski) na znak więzów łączących go z nową ojczyzną.

W końcu 1653 r. Meninski wyjeżdża do Stambułu z poselstwem polskim i odłączywszy się po załatwieniu spraw oficjalnych od reszty poselstwa zatrzymuje się tam na dwa lata dla nauki języka. Pomocą na miejscu służy mu polski poturczeniec Wojciech Bobowski, który pod imieniem Ali Bey piastuje w Stambule urząd naczelnego tłumacza rady sułtańskiej.

Rok po śmierci W. Bieczyńskiego (1655) urząd tłumacza królewskiego w Warszawie powierzono właśnie Meninskiemu. Ten jednak nie zabawił długo w Polsce i już w 1657 r. wyruszył ponownie do Stambułu, tym razem jako nieoficjalny agent króla Jana Kazimierza. Trzecią podróż odbył w 1659 r. - mając teraz stanowisko internuncjusza został przyjęty na audiencję najpierw u naczelnego wezyra (12. luty 1660), a następnie także u sułtana (16. marca 1660) i wielkiego muftiego (17. marca 1660). Rozmowy - zakończone sukcesem dyplomatycznym - prowadził samodzielnie po turecku, obywając się zupełnie bez tłumacza.

Po powrocie do Warszawy Meninski sporządził projekt szkoły tłumaczy i dyplomatów przeznaczonych do służby w krajach Wschodu. Ponieważ jednak dwór królewski nie znalazł pieniędzy na realizację tego zamysłu, Meninski poczuł się rozczarowany i to było być może przyczyną jego wyjazdu do Wiednia (1661 albo 1662), gdzie wstąpił na służbę Habsburgów. Na Wschód pojedzie Meninski jeszcze dwukrotnie: w roku 1669 (Jerozolima; Liban [?]) i w 1677 (Turcja).

Po powrocie z Jerozolimy Meninski przystąpił do porządkowania swych materiałów słownikarskich, z których po ponad 10 latach powstanie Thesaurus Linguarum Orientalium Turcicae, Arabicae, Persicae (Wiedeń 1680) - dzieło w 3 tomach folio, które najbardziej rozsławi nazwisko Meninskiego. Równocześnie ze słownikiem ukaże się jako uzupełniający go, ale całkowicie osobny tom gramatyki osmańsko-tureckiej. Nieco później wyda Meninski jeszcze uzupełnienia Complementum Thesauri Linguarum Orientalium... (1687), a ostatnią jego publikacją będzie Rescriptum (1692) - kąśliwa krytyka gramatyki perskiej J. P. Podesty. Wszystkie te prace powstały przy tym na marginesie pracy zawodowej na stanowisku tłumacza.

Meninski zmarł w wieku 78 lat i pochownay jest w piwnicach klasztoru karmelitów w dzielnicy Wiednia Leopoldstadt.

[edytuj] Znaczenie Thesaurusa

Słownik Meninskiego jest najobszerniejszym słownikiem języka osmańsko-tureckiego. Ponieważ przy tym materiał osmański jest tam tłumaczony zwykle na 5 języków (łacinę, niemiecki, włoski, francuski i polski), stanowi on także ciekawe źródło do historii leksyki tych języków, tym bardziej że Meninski uwzględniał frazeologizmy i przysłowia. O znaczeniu jego słownika świadczy zarówno fakt, że doczekał się on przeróbek (skróceń do jednego tomu) w XVIII i XIX w., jak i to, że w roku 2000, tj. w 320 lat po ukazaniu się oryginału Thesaurusa wznowiono jego wydanie wspólnymi siłami polsko-tureckimi (Stanisław Stachowski & Mehmet Ölmez - zobacz poniżej w bibliografii).

[edytuj] Bibliografia

Geneja, Cz.: Słownictwo polskie w "Thesaurus Linguarum Orientalium..." Franciszka à Mesgnien Meninskiego z roku 1680. - Zeszyty Naukowe UJ. Prace Językoznawcze 47 (Kraków 1975): 95-117.

Stachowski, S.: François à Mesgnien Meninski und sein "Thesaurus Linguarum Orientalium...". - Franciscus à Mesgnien Meninski: Thesaurus Linguarum Orientalium Turcicae, Arabicae, Persicae (Wiedeń 1680), ed. S. Stachowski & M. Ölmez (Istanbul 2000): XXIII-XXXIV.