Haubica oblężnicza 15-calowa
Z Wikipedii
| 15 in BL Siege Howitzer | |
 |
|
| Dane podstawowe | |
| Państwo |  Wielka Brytania |
| Producent | Coventry Ordnance Works |
| Rodzaj | haubica |
| Historia | |
| Wyprodukowano | 12 szt. |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Kaliber | 380 mm |
| Długość lufy | 4190 mm |
| Donośność | 9870 m |
| Prędkość pocz. pocisku | 340 m/s (pocisk o masie 635 kg) |
| Masa | ok. 11 000 kg |
| Kąt ostrzału | +25° do +45° (w pionie) |
Haubica oblężnicza 15-calowa (15 in BL Siege Howitzer), angielska haubica oblężnicza o kalibrze 380 mm będąca w użyciu w czasie I wojny światowej.
Armia brytyjska nigdy nie zamawiała haubicy o takim kalibrze, ale otrzymała ją jako raczej niechciany prezent w wyniku prywatnej inicjatywy fabryki zbrojeniowej Coventry Ordnance Works która działając bez porozumienia z angielskim War Office zaprojektowała powiększoną wersję haubicy haubicy 9,2-calowej. Ponieważ jednym z szefów fabryki był wysoki oficer Royal Navy, który właśnie przeszedł w stan spoczynku, nie miał on żadnych problemów z dotarciem do wysokich sfer rządowych w celu sprzedania tej nowej broni. Jedną z osób, która usłyszała o tej haubicy, był ówczesny Pierwszy Lord Admiralicji Winston Churchill, który postanowił włączyć te monstrualne haubice do wyposażenia Royal Navy, aby w taki sposób podkreślić obecność Królewskiej Marynarki Wojennej na froncie zachodnim.
Początkowo zamówiono jeden egzemplarz, który został przekazany dla Royal Marines i natychmiast wysłany do Francji, a jeszcze przed pojawieniem się tej broni na froncie zamówiono 11 dalszych egzemplarzy.
Już od początku okazało się, że nowa broń sprawia więcej kłopotów niż jest tego warta. Jej podstawową wadą była wysoka masa własna i bardzo niski zasięg jak na broń tego kalibru. Maksymalny zasięg tej haubicy wynosił niecałe 10 km, wymagała ona obsługi przynajmniej 12 osób, a ustawienie jej na nowym stanowisku trwało kilka dni. W takich sytuacjach stawała się bardzo łatwym celem dla ognia przeciwartyleryjskiego baterii nieprzyjacielskich. W 1916 dowództwo Royal Navy przekazała 12 haubic jako podarunek dla sił lądowych Royal Artillery, które przyjęły tą broń bez entuzjazmu wyłącznie z powodów politycznych. Po zakończeniu wojny armia brytyjska szybko pozbyła się tych haubic, przekazując je dla Białych Rosjan.
