Huzarzy Śmierci
Z Wikipedii
Huzarzy Śmierci – polskie szwadrony śmierci, istniejące podczas wojny polsko-bolszewickiej, powstałe prawdopodobnie z rokazu Józefa Piłsudskiego.
Dowódcą oddziału był Józef Siła-Nowicki
Znani z brutalnych mordów na dezerterach oraz jeńcach sowieckich i ukraińskich (prawdopodobnie to oni wymordowali wziętą do niewoli konnicę Budionnego). Po zakończeniu wojny z Rosją Radziecką oddziały huzarów skierowano na Litwę Środkową i Białoruś. Oddziały rozwiązano 27 kwietnia 1922 roku.
[edytuj] Bibliografia
"Huzarzy Śmierci wojny 1920 roku", M.Gajewski, Muzem Wojska w Białymstoku 1996