Ilja Ilf

Z Wikipedii

Ilf Ilja Arnoldowicz (ros. Илья Арнольдович Ильф, właśc. Jechiel-Lejb Fajnzilberg) (ur. 4 (16) października 1897 r. w Odessie, zm. 13 kwietnia 1937 r. w Moskwie) - pisarz radziecki.

Urodzony w rodzinie żydowskiego urzędnika bankowego Arie Beniaminowicza (1863-1933) i Mindl Aronowny z d. Kotłowej (1868-1922). W 1913 r. ukończył szkołę techniczną, po czym pracował w biurze kreślarskim, w centrali telefonicznej, fabryce zbrojeniowej. Po rewolucji był księgowym, dziennikarzem, redaktorem pism satyrycznych. W 1923 r. przybył do Moskwy, gdzie został współpracownikiem czasopisma "Gudok". Pisał materiały satyryczne i humorystyczne, głównie felietony.

W 1927 r. od wspólnej pracy nad powieścią "Dwanaście krzeseł" rozpoczęła się współpraca twórcza z Eugeniuszem Pietrowem (który również pracował w czasopiśmie "Gudok"). We współpracy obu autorów powstały m.in. następujące utwory:

• powieść "Złoty cielec" (1931);
• nowela "Nieobyknowiennyje istorii iz żizni goroda Kołokołamska" (1928);
• nowela "1001 dień, ili Nowaja Szacherezada" (1929);
• opowiadanie "Odnoetażnaja Amierika" (1937).

W latach 1932-1937 Ilf i Pietrow pisali felietony dla gazety "Prawda".

W latach 30-tych Ilf zajmował się także fotografią. Fotografie Ilfa wiele lat po jego śmierci przypadkowo odnalazła jego córka Aleksandra Iljiniczna Ilf. W 2002 r. przygotowała do publikacji album z jego zdjęciami p.t. "Ilja Ilf - fotograf"

Zmarł na gruźlicę w Moskwie.