Ithlinne Aegli
Z Wikipedii
Ithlinne Aegli, córka Aevenien (w Starszej Mowie Ithlinne Aegli aep Aevenien, we wspólnym języku Itlina) – postać legendarnej elfiej prorokini z książek sagi o wiedźminie. Sławna przede wszystkim z tzw. przepowiedni Itliny.
Spis treści |
[edytuj] Proroctwo
Jej nazwisko zasłynęło wśród prostego ludu za sprawą apokaliptycznej przepowiedni. Dla niewykształconej gawiedzi jest to obraz o tyle plastyczny, co niezrozumiały. Kapłani interpretują ją na modłę końca świata, z kolei dla wykształconych magów daje szerokie pole do popisu swoją elokwencją i znajomością mechaniki świata Sapkowskiego.
Nazywana w starszej mowie Aen Ithlinnespeath, w języku wspólnym otrzymała nazwę przepowiedni Ithlinne lub po prostu przepowiedni Itliny
[edytuj] Treść
- Zaprawdę powiadam wam, oto nadchodzi wiek miecza i topora, wiek wilczej zamieci. Nadchodzi Czas Białego Zimna i Białego światła, Czas Szaleństwa i Czas Pogardy, Tedd Deireadh, Czas Końca. Świat umrze wśród mrozu, a odrodzi się wraz z nowym słońcem. Odrodzi się ze Starszej Krwi, z Hen Ichaer, zasianego ziarna. Ziarna, które nie wykiełkuje, lecz wybuchnie płomieniem. Esse'tuath esse! Tak będzie! Wypatrujcie znaków! Jakie to będą znaki, rzeknę wam – wprzód spłynie ziemia krwią Aen Seidhe, Krwią Elfów..."
[edytuj] Interpretacje
Autor powieści postarał się, aby powyższa przepowiednia była osią wydarzeń umieszczonych w sadze, dając wrażenie nieubłagania losu. Twierdzi wręcz chwilami, iż "wszystko już się kiedyś działo" i zdarzy się również w przyszłości przywołując przy tym obraz Uroborosa, węża symbolizującego nieskończoność i rekurencję.
Tak więc bohaterowie powieści są owymi, o których przepowiednia ta mówi. Wilcza zamieć jest nawiązaniem do pseudonimu Geralta, Białego Wilka, z kolei niepokoje na granicy, które przeistaczają się w regularną wojnę stają się Czasem Szaleństwa a zarazem Pogardy. Ziarnem ze Starszej Krwi ma być oczywiście Ciri, która ma zmienić zastany porządek rzeczy.
Większość magów oraz elfy trafnie przewidują, iż powyższa interpretacja jest najbliższa prawdzie, jednak na kartach powieści nie brakuje również i innych interpretacji. Ta dotycząca zmian klimatycznych, gdzie zima wdziera się coraz dalej na południe, posiłkuje teorie racjonalistów. Krasnoludy z kolei, nie przejmujące się dolą ludzką, bo do niej przede wszystkim odnosi się proroctwo, w większości prawie całkowicie ją ignorują. Zwykli ludzie, niewykształceni w poezji elfów zwykle znają przeinaczone wersje, które służą raczej niewybrednym żartom.
