Iwan Wyhowski
Z Wikipedii
Iwan Wyhowski[1] (ukr. Іван Виговський ) (?-1664), hetman kozacki. Z pochodzenia był polskim szlachcicem.
W czasie powstania Chmielnickiego, został w 1648, pod Żółtymi Wodami, wzięty do niewoli tatarskiej. Wykupiony przez Bohdana Chmielnickiego, został pisarzem generalnym wojska zaporoskiego a następnie kierownikiem kancelarii hetmańskiej.
Od 1657 w imieniu małoletniego syna Chmielnickiego Jerzego sprawował rządy na Ukrainie. Był zwolennikiem porozumienia z Rzeczpospolitą, w 1658 podpisał ugodę hadziacką. W tym samym roku pobił Rosjan pod Połtawą.
W 1659 rozgromił armię rosyjską w bitwie pod Konotopem. Przeciwko postanowieniom unii hadziackiej wybuchło jednak wkrótce (z inspiracji Rosji) powstanie kozackie tzw. czerńców (chłopów), które doprowadziło w 1659 do odebrania hetmaństwa Wyhowskiemu. Buławę po nim przyjął Jerzy Chmielnicki.
W 1660 został wojewodą kijowskim. Walczył pod Lubarem i pod Cudnowem.
Oskarżony o knowania z Rosją, został skazany wyrokiem polskiego sądu wojskowego na śmierć i rozstrzelany.
[edytuj] Literatura
- Mała Encyklopedia Wojskowa, 1967, Wydanie I
[edytuj] Uwagi
- ↑ w polskiej literaturze często spotykany jest jako Jan Wyhowski