Języki lechickie
Z Wikipedii
Języki lechickie to umowna nazwa przyjęta przez niektórych językoznawców na określenie północnej grupy języków zachodniosłowiańskich, posiadających pewne wspólne cechy w zakresie fonetyki.
Charakterystycznymi cechami języków lechickich są:
- Mutacja prasłowiańskiego ě, e, ę przed spółgłoskami dziąsłowymi w a, o, ą, ǫ.
- Przegłos prasłowiańskich ě, ę oraz miękkich zgłoskotwórczych ŕ i ĺ przed spółgłoskami przedniojęzykowymi zębowymi twardymi (pol. bielić||biały, połab. b´ólə||bélə)
- Przejście prasłowiańskich zgłoskotwórczych r, l w sekwencje samogłoski i sonantu (pol. kark, wilk, połab. kork, wołk, por. czes. krk, vlk)
- Kontynuacja prasłowiańskich dj, gě, gi jako dz [ʒ], dze [ʒe], dzy [ʒy].
- Brak zmiany [g] → [ɣ] (pol. noga, por. czes. i słc. noha).
- Zachowanie samogłosek nosowych (pol. pięć, połab. pąt, por. czes. pět).
Do grupy tej zalicza się następujące języki:
- grupa wschodnia:
- język kaszubski i inne, wymarłe dialekty pomorskie (np. słowiński);
- polski;
- śląski;
- grupa zachodnia:
- wymarłe języki połabskie.
[edytuj] Bibliografia
- Encyklopedia popularna PWN, wyd. 27, Warszawa 1997, s. 437.
- Stanisław Rospond, Gramatyka historyczna języka polskiego, PWN, Warszawa 2005, s. 21-22
- Ewa Siatkowska, Rodzina języków zachodniosłowiańskich, PWN, Warszawa 1992, s. 46-50
