Języki lechickie

Z Wikipedii

Języki lechickie to umowna nazwa przyjęta przez niektórych językoznawców na określenie północnej grupy języków zachodniosłowiańskich, posiadających pewne wspólne cechy w zakresie fonetyki.

Charakterystycznymi cechami języków lechickich są:

• Mutacja prasłowiańskiego ě, e, ę przed spółgłoskami dziąsłowymi w a, o, ą, ǫ.
• Przegłos prasłowiańskich ě, ę oraz miękkich zgłoskotwórczych ŕ i ĺ przed spółgłoskami przedniojęzykowymi zębowymi twardymi (pol. bielić||biały, połab. b´ólə||bélə)
• Przejście prasłowiańskich zgłoskotwórczych r, l w sekwencje samogłoski i sonantu (pol. kark, wilk, połab. kork, wołk, por. czes. krk, vlk)
• Kontynuacja prasłowiańskich dj, gě, gi jako dz [ʒ], dze [ʒe], dzy [ʒy].
• Brak zmiany [g] → [ɣ] (pol. noga, por. czes. i słc. noha).
• Zachowanie samogłosek nosowych (pol. pięć, połab. pąt, por. czes. pět).

Do grupy tej zalicza się następujące języki:

• grupa wschodnia:
  • język kaszubski i inne, wymarłe dialekty pomorskie (np. słowiński);
  • polski;
  • śląski;
• grupa zachodnia:
  • wymarłe języki połabskie.

[edytuj] Bibliografia

• Encyklopedia popularna PWN, wyd. 27, Warszawa 1997, s. 437.
• Stanisław Rospond, Gramatyka historyczna języka polskiego, PWN, Warszawa 2005, s. 21-22
• Ewa Siatkowska, Rodzina języków zachodniosłowiańskich, PWN, Warszawa 1992, s. 46-50