John Butler (lojalista)
Z Wikipedii
John Butler (1728–1796) - brytyjski lojalista, który powołał i dowodził nieregularną jednostką znaną jako Rangerami Butlera (ang. Butler's Rangers) działającą w północnym teatrze wojennym w czasie wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych. Pracował w brytyjskim Departamencie Indii pod kierownictwem Sir Williama Johnsona oraz dowodził oddziałami Indian Seneca i Cayuga w czasie kampanii Saratoga.
Spis treści |
[edytuj] Życiorys
John przyszedł na świat w rodzinie Waltera Butlera i Deborah Ely w Nowym Londynie (dzisiejszy stan Connecticut) w 1728 roku. Niedługo potem jego rodzina przeprowadziła się nad granicę w rejony doliny Mohawk, tam gdzie obecnie znajduje się wioska Fonda. W 1752 poślubił Catherine Bradt i mieli razem pięcioro dzieci.
Służbę w milicji rozpoczął w czasie wojny z z Indianami i Francuzami. Brał udział w walkach o Fort Ticonderoga, Fort Niagara i Montreal. Po wojnie wrócił do domu i zajął się swoim majątkiem. Jego posiadłości obejmowały 26 tysięcy akrów (około 105 km²). Uważano go za drugiego po Williamie Johnsonie najbogatszego człowieka i posiadacza ziemskiego.
[edytuj] Rewolucja Amerykańska
Gdy amerykańska rewolucja przeistoczyła się w zbrojną rebelię Butler powrócił do służby Imperium Brytyjskiego. Rozpoczął pracę w prowadzonym przez Sir Johnsona Departamencie Indyjskim i w listopadzie dostał przydział do Fortu Niagara. Jego najstarszy syn Walter Butler pełnił służbę wraz z ojcem. Pozostała część rodziny została zatrzymana przez rebeliantów.
Latem 1777, John Butler wyruszył z Niagary z oddziałem Indian. Jego celem było dołączenie do Barrego St. Leger, który wraz z Mohawkami (i innymi prowadzonymi przez Josepha Branta) był drugim skrzydłem uderzenia w kampanii Saratoga. Po połączeniu uczestniczyli w zwycięskiej bitwie pod Oriskany. Po tej bitwie został awansowany na podpułkownika (ang. lieutenant colonel) oraz dostał zgodę na sformowanie własnego regimentu, który szybko zyskał nazwę Rangerzy Butlera. Regiment miał siłę ośmiu kompanii.
W lipcu 1778 Butler poprowadził 20 swoich rangerów oraz oddział Irokezów do bitwy w dolinie Wyoming (obecnie Wilkes-Barre w stanie Pensylwania). Pokonał Zebulona Butlera i zajął Forty Fort. Patrioci zostali całkowicie pokonani a w okolicy spalono około 1000 domów. W związku z dokonanymi przez lojalistów i towarzyszących im Irokezów egzekucjami na jeńcach oraz skalpowaniem uciekających Patriotów bitwa ta została później nazwana Masakrą w dolinie Wyoming. Później tego samego roku po spaleniu Tioga, syn Johna, kapitan Walter Butler poprowadził dwie kompanie rangerów i 300 sprzymierzonych z nimi Irokezów na serię podjazdów nazwanych później Masakrą w dolinie Cherry. Od tej pory nazwisko Butlerów stało się postrachem dla zbuntowanych kolonistów.
Rangerzy Butlera operowali w okolicy placówek granicznych od Niagary do Illinois. Butler dowodził z Fortu Niagara. W 1779 musiał opuścić fort i wycofać się po tym jak został pokonany przez Ekspedycję Sullivana, której celem była pacyfikacja Indian wspierających lojalistów.
[edytuj] Lata powojenne
Po wojnie o niepodległość, Butler powrócił na swą farmę w rejon Niagary. Został jednym z przywódców Górnej Kanady, którą później nazwano Ontario. Został zastępcą Superintendenta w Departamencie Indii, sędzią pokoju i dowódcą lokalnej milicji. Był również założycielem kościoła anglikańskiego i loży masońskiej w Ontario.
Butler umarł w Niagarze 12 maja 1796 roku. Jego żona umarła wcześniej i John Butler mieszkał z trzema synami i córką.
W 2006 roku, podpułkownik Butler został uhonorowany przez rząd kanadyjski naturalnej wielkości popiersiem, które postawiono w Narodowym Muzeum Wojskowym (National War Museum) w Ottawie. Upamiętniono w ten sposób jego ogromny wkład w budowę brytyjskich kolonii w Ameryce Północnej.
[edytuj] Źródła
Glenn F. Year of the Hangman: George Washington's Campaign Against the Iroquois. Yardley: Westholme Publishing, 2005
