Karta SIM
Z Wikipedii
Karta SIM (ang. Subscriber Identity Module - moduł identyfikacji abonenta) - plastikowa karta elektroniczna wielkości karty kredytowej (85 × 54 mm, starszy typ) lub wielkości paznokcia (25 × 15 mm, nowszy typ) z wbudowaną pamięcią i mikroprocesorem.
Karta SIM identyfikuje abonenta i przechowuje także pewną ilość niektórych danych, np. fragment jego książki telefonicznej. Pełni funkcję klucza dostępowego do sieci komórkowej. Operatorzy różnych sieci telefonii komórkowej sprzedając aparaty z abonamentem zazwyczaj zaopatrują je w tzw simlocki - blokady, uniemożliwiające korzystanie w aparacie z kart SIM innych operatorów.
Na wewnętrznej stronie karty znajdują się pozłacane pola - styki, które za pośrednictwem sprężynek stykowych telefonu łączą kartę z obwodami aparatu. Każda karta ma też swój odrębny dziewiętnasto- lub dwudziestocyfrowy numer identyfikacyjny SSN (SIM Serial Number).
Zgodnie ze specyfikacją 3GPP[1], z telefonu bez karty SIM można wykonywać połączenia na numery: 000, 08, 112, 110, 118, 119, 911 i 999. Są to numery, które mogą być traktowane przez różnych operatorów jako połączenia alarmowe (ang. emergency calls), mają wyższy priorytet podczas przydzielania zasobów radiowych, nie są naliczane dla nich opłaty, są przekierowywane do odpowiednich, wskazanych przez odpowiedni urząd centrów ratunkowych znajdujących się najbliżej miejsca z którego wykonano połączenie. Uwaga: w zależności od obszaru geograficznego tylko niektóre z tych numerów są obsługiwane przez operatorów - np. w Polsce (i większości krajów europejskich) jest to numer 112, w Ameryce Północnej 911, a w Japonii 110, 118 i 119.
[edytuj] Przypisy
- ↑ Specyfikacja 3GPP TS 22.101 v3.17.0, Rozdział 8. Emergency Calls.
