Karta zbliżeniowa
Z Wikipedii
Karta zbliżeniowa (bezstykowa) - plastikowa karta przypominająca fizycznie kartę kredytową, czasami z wbudowanym niewielkim mikroprocesorem, pamięcią i anteną. W chwili obecnej karty tego typu są najbezpieczniejszymi nośnikami informacji.
Odczyt informacji z karty odbywa się bezprzewodowo przez indukcję elektromagnetyczną bez potrzeby wsuwania karty do czytnika. Cewka czytnika wzbudza cewkę karty, co zasila układ elektroniczny karty. Układ ten odpowiednio moduluje sygnał generowany przez cewkę karty, który jest odbierany przez czytnik i odpowiednio interpretowany. Standardowe karty funkcjonują na odległość około 60 centymetrów. Istnieją karty z własnym zasilaniem, co pozwala na zwiększenie zasięgu do kilku metrów.
Dzięki komunikacji bezprzewodowej, karta jest prosta obsłudze (nie ma potrzeby przesuwania karty przez czytnik), ale również trwalsza od kart magnetycznych lub chipowych, które zużywają się mechanicznie.
Karty zbliżeniowe znajdują zastosowanie najczęściej jako:
- nośniki biletów komunikacji miejskiej
- elektroniczne portmonetki (np. do regulowania opłat za płatny parking w mieście)
- identyfikatory (np. pracowników w dużych zakładach przemysłowych, kibiców na stadionach)
- elementy systemów bezpieczeństwa (alarmów, zabezpieczeń drzwi wejściowych, bram wjazdowych, zamków)
Najpopularniejszym standardem stosowanym do obsługi kart zbliżeniowych jest standard Mifare wprowadzony przez firmę Philips.
Wkrótce w Polsce dostępna będzie technologia stosowana już z powodzeniem w Stanach Zjednoczonych - zbliżeniowe karty płatnicze. Karty te pozwalają na dokonywanie płatności bez wyciągania karty z portfela, a do kwoty 25 dolarów - bez podawania kodu PIN (kwota ta jest ubezpieczona przez bank)[1].
[edytuj] Zobacz też
- Karta płatnicza
- Karta elektroniczna
- Rybnicka Karta Miejska
- Krakowska Karta Miejska
- Głogowska Karta Miejska
- Warszawska Karta Miejska
- Gdańska Karta Miejska
- RFID
- Kasownik (urządzenie)
