Kazimierz Świtoń

Z Wikipedii

Kazimierz Świtoń (ur. 4 sierpnia 1931 w Katowicach) - polski działacz opozycyjny, związkowy, polityk narodowy.

Był członkiem Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela (ROPCiO). 21 lutego 1978 powołał do życia Komitet Pracowniczy Wolnych Związków Zawodowych - pierwszą w PRL niezależną organizację związkową. 14 października wychodzących z Kościoła Świętych Piotra i Pawła w Katowicach wraz z żoną Dorotą Świtoń został napadnięty przez czterech nieumundurowanych milicjantów. Pobito go, aresztowano i skazano na dwa miesiące za "wywołanie zbiegowiska". Sprawa została nagłośniona przez organizacje opozycyjne, wywołując zagraniczne protesty. 3 marca 1979 wypuszczono go na wolność^[1]. Działał w podziemnych Wolnych Związkach Zawodowych oraz w NSZZ "Solidarność" regionu śląsko-dąbrowskiego.

Został posłem na Sejm III RP I kadencji z listy Ruchu Autonomii Śląska. Wcześniej w 1989 r. kandydował do sejmu kontraktowego z okręgu bytomsko-tarnogórskiego, ale walkę o mandat poselski przegrał z Adamem Michnikiem. Zwolennik rządów Jana Olszewskiego. Po rozwiązaniu Sejmu kandydował bezskutecznie jeszcze dwukrotnie do Sejmu RP i raz na prezydenta RP. Skłócony z dawnymi kolegami z opozycji (KOR, ROPCiO, KPN, NSZZ "Solidarność"), których określił mianem zdrajców za poparcie wejścia Polski do NATO i UE. Ponadto uznał, że:

przewrót w 1989 roku był opłacony przez CIA w celu oddania Polski rządcom żydowskim.

Jeszcze bardziej podzieliło Świtonia z dawnymi kolegami stanowisko w sprawie pułkownika Kuklińskiego, którego Kazimierz Świtoń zaciekle zwalczał.

4 czerwca 1992 r., kiedy obalono rząd Olszewskiego powiedział z mównicy:

Prezydent Lech Wałęsa jest na drugiej liście jako agent SB.

Nie ma tej wypowiedzi w oficjalnym stenogramie obrad gdyż wykreślono ją na wniosek Jana Rokity. W późniejszym okresie związał się z obozem nacjonalistycznym i pozytywnie wypowiadał się o Stronnictwie Narodowym "Szczerbiec" oraz Narodowym Odrodzeniu Polski.

Po rozwiązaniu Sejmu RP I kadencji zaczął prowadzić działalność antysemicką. M.in. był dwukrotnie oskarżany o rozprowadzanie antyżydowskich ulotek, organizował masowe ustawianie krzyży na żwirowisku przy obozie zagłady KL Auschwitz. 27 maja 1999 został aresztowany przez żołnierzy Nadwiślańskich Jednostek Wojskowych za posiadanie materiałów wybuchowych. Opublikował także tekst p.t. Lista znanych Żydów doprowadzających Polskę do ruiny w którym umieścił znane osoby polskiego życia politycznego i kulturalnego.

Był przewodniczącym już nieistniejącego Ruchu Ratowania Narodu Polskiego oraz Stowarzyszenia "Nie dla UE". W 2006 roku zwrócił się do premiera Marcinkiewicza o przyznanie specjalnej renty, ponieważ brakowało mu pieniędzy na życie.

W kwietniu 2006 roku zażądał od metropolity katowickiego abp Damiana Zimonia przeprosin za księży, którzy - jak ustalił na podstawie dokumentów IPN - donosili na niego. Zagroził ujawnieniem w internecie nazwisk tych duchownych.