Wikipedysta:Klomak/brudnopis
Z Wikipedii
Jezioro Ełk leży w mieście Ełk, na 530 48,8 szerokości geograficznej północnej i 220 20,7 długości geograficznej wschodniej, na wysokości 119,9 m n.p.m. Zaliczane jest grupy 120 największych i ośmiu najgłębszych jezior Polski. Przez jezioro przepływa rzeka Ełk, która wpada do jego środkowej części i wypływa z plosa południowo – zachodniego. Zbiornik od strony północno – zachodniej łączy się z jeziorem Sunowo, a od południowego zachodu z jeziorem Szarek. Misa jeziora ma kształt bumerangu. Długość maksymalna jeziora wynosi 4,000 m a szerokość 3,500 m linia brzegowa jest silnie rozwinięta. Jej długość wynosi 18,650 ma wskaźnik rozwoju 2,70. Jezioro jest wyraźnie zróżnicowane morfometrycznie i dzieli się na trzy, wyraźnie wykształcone plosa:
ploso północne, oddzielone od reszty jeziora sztucznym półwyspem i mostem drogowym ploso środkowe, oddzielone od północy wspomnianym półwyspem a od południa wyraźnym przewężeniem i wypłyceniem ploso południowe
Jezioro jest głębokie. Jego maksymalna głębokość wynosi 55,8 m. a głębokość średnia – 15,0 m. Dno jest urozmaicone. Tworzy szereg głęboczaków i wypłaceń. Najgłębsze miejsce jeziora znajduje się w północnej części plosa środkowego. W plosie tym znajdują się także inne zagłębienia o znacznej głębokości. Stoki misy jeziornej w całym plosie są bardzo strome, co utrudnia prowadzenie odłowów, zarówno sprzętem ciągnionym jak i stawnym. Ploso północne jest płytsze. Posiada dwa głęboczaki, o głębokości przekraczającej 23 m stoki misy są tu łagodniej nachylone. Ploso południowe jest najpłytsze. Jego głębokość tylko nieco przekracza 10 m Stoki misy jeziornej tego plosa są nachylone łagodnie. Dno tworzy szereg płycizn. Na trzech z nich utworzyły się wyspy trzcinowe. Otoczenie jeziora tworzą zabudowania miasta Ełk oraz wsi Chorściele i Barany, a także pola uprawne. Udział lasów i nieużytków jest niewielki. Zbiornik jest w stosunkowo niewielkim stopniu wykorzystywany do celów rekreacyjnych. Jezioro Ełckie wymieniane było jeszcze w 1928 roku jako wyjątkowo czyste (oligotroficzne) o bardzo dobrych warunkach tlenowych w hipolimnionie, o czym świadczyło występowanie skorupiaka refiktowanego Pallasea quadrispinosa. W 1986 r stwierdzono przekształcanie jeziora w typ eutroficzny, a w 1991 r dalsze pogarszanie warunków tlenowych wykazujące na postępujący proces eutrofizacji. Wystąpiło niezwykłe przyśpieszenie eutrofizacji następujące w warunkach naturalnych w okresie tysięcy lat.
