Kościół św. Józefa i klasztor karmelitów bosych w Poznaniu
Z Wikipedii
| Kościół św. Józefa i klasztor karmelitów bosych w Poznaniu | |
 Kościół św. Józefa i klasztor karmelitów bosych w Poznaniu |
|
| Data budowy | 1658-1687 |
| Data likwidacji | 1801 |
| Wyznanie | Kościół rzymskokatolicki |
| Wezwanie | św. Józefa |
| Architekt | Krzysztof Bonadura Starszy, Krzysztof Bonadura Młodszy oraz Jerzy Catenazzi |
| Budulec | pierwotnie drewno, potem cegła |
Kościół pw. św. Józefa i klasztor karmelitów bosych w Poznaniu - barokowa świątynia znajdująca się na wzgórzu św. Wojciecha, naprzeciwko kościoła św. Wojciecha. Jest to pierwszy kościół w Polsce poświęcony św. Józefowi. Jest to ośrodek kultu tego świętego w archidiecezji poznańskiej.
[edytuj] Historia
W 1553 roku w tym miejscu stanął zbór i szkoła braci czeskich, który został spalony przez uczniów kolegium jezuickiego podczas zamieszek religijnych w 1616 roku. Następnie, w 1618, ziemia trafiła w ręce zakonu karmelitów bosych, którzy przenieśli się tu po spaleniu przez Brandenburczyków ich dotychczasowej siedziby znajdującej się za Bramą Wroniecką. W okresie przejściowym schronienia udzielili im karmelici trzewiczkowi z klasztoru przy kościele Bożego Ciała
W miejscu drewnianej kaplicy, w latach 1658-1687, zbudowano dzisiejszy kościół. Autorem projektu i kierownikiem budowy był Krzysztof Bonadura Starszy, a po jego śmierci pracę przejął jego syn, Krzysztof Bonadura Młodszy oraz Jerzy Catenazzi. W 1801 roku, pomimo czynnego oporu wiernych, którzy przez osiem dni okupowali świątynię, władze pruskie usunęły zakonników, a kościół zmieniono najpierw na szpital wojskowy, następnie na koszary, a w końcu na magazyn słomy i siana. W dalszej kolejności kościół przekazano starokatolikom, a w 1804 luteranom. Od 1830 pełnił rolę kościoła ewangelicko-augsburskiego garnizonowego. Protestanci w 1831 zamurowali w fasadzie nisze przeznaczone dla figur świętych, dodali sygnaturkę, usunęli ołtarze a dodali empory. Pracami tymi kierował . Po I wojnie światowej kościół przejęli ponownie katolicy, którzy rozebrali empory. W latach 1934-1939 świątynia ponownie przejęła na siebie funkcję kościoła garnizonowego.
W 1945 świątynia został ponownie przejęta przez karmelitów bosych, którzy w 1950 ukończyli odbudowę zniszczonej podczas walk o Cytadelę świątynię przywracając jej barokowy wygląd. Odbudowa trwała przez ponad 20 lat. W latach 1952-1993 klasztor był siedzibą Kolegium Filozoficznego dawnej Prowincji Polskiej. Od roku 1984 trwały tu prace nad całkowitą renowacją kościoła, którego poświęcenie odbyło się 19 marca 1990 r. Dnia 15 października 1990 r. przy klasztorze rozpoczął działalność Instytut Duchowości Carmelitanum. Od września 1993 roku w klasztorze poznańskim mieści się Wyższe Seminarium Duchowne Prowincji Warszawskiej. Od kwietnia 2006 r. kościół został podświetlony.
[edytuj] Wygląd
Uwagę zwraca frontowa elewacja południowo-wschodnia. Gzymsy dzielą ją na trzy poziomy, natomiast podział pionowy wyznaczają pilastry. Między nimi znajdują się nisze, które niegdyś były wypełnione figurami świętych. Do naszych czasów zachowały się dwie - w najwyższej kondygnacji, przedstawiające św. Rafała Kalinowskiego i matkę Teresę Marchocką. Od zachodniej strony przylega trójskrzydłowy kompleks klasztorny z wirydarzem, odbudowany po zniszczeniach wojennych do 1953 roku.
Wnętrze bazylikowe, trójnawowe. Sklepienia kolebkowe z lunetami. Na przecięciu nawy głównej z transeptem płaska, niewidoczna z zewnątrz kopuła. Większość wyposażenia uległo zniszczeniu podczas burzliwej historii świątyni. W kruchcie zachował się nagrobek Wojciecha Konarzewskiego (zm. 1668) na którym zmarły wyobrażony jest jako rycerz w zbroi. W świątyni znajduje się również tablica przypominająca, że w tym kościele pochowany jest Mikołaj Skrzetuski - pierwowzór sienkiewiczowskiego bohatera Ogniem i mieczem, jego nagrobek nie zachował się do naszych czasów.
Przy świątyni znajduje się Cmentarz Zasłużonych Wielkopolan.
