Kości pneumatyczne
Z Wikipedii
 |
Niektóre informacje zawarte w artykule wymagają weryfikacji. Zajrzyj na stronę dyskusji, by dowiedzieć się, jakie informacje budzą wątpliwości. |
Kości pneumatyczne (łac. osta pneumatica) – kości zawierające puste przestrzenie wysłane błoną śluzową, wypełnione powietrzem, które pomagają ptakom w locie. U człowieka występują tylko w czaszce (kość klinowa, czołowa, sitowa, kość szczęki).
[edytuj] Kości pneumatyczne i ich rola
U człowieka występują tylko w czaszce (kość klinowa, czołowa, sitowa, kość szczęki). Powierzchnie stawowe kości pokryte są chrząstką stawową, najczęściej szklistą, pozostała powierzchnia kości jest pokryta okostną. Okostna jest to błona zbudowana z tkanki łącznej mająca dwie warstwy- zewnętrzną włóknistą i wewnętrzną zawierającą komórki kościotwórcze- osteoblasty. W okostna wnikają włókna ścięgien mięśni i wiązadeł stawowych. Okostna zawiera naczynia krwionośne i nerwy. Warstwa wewnętrzną okostnej ma istotny wpływ w procesie rozrostu kości na grubość w okresie ogólnego wzrostu kości, ponadto w procesie gojenia złamań kości. Zrośniecie się odłamków kostnych dochodzi do skutku dzięki produkowaniu przez osteoblasty kostniny, która przekształca się w kość, Brak okostnej uniemożliwia zrastanie się kości. Kości powstają na podłożu chrzęstnym lub łącznotkankowym w procesie kostnienia, w którym odkładają się sole mineralne dające twardość kości. Kształty kości są uwarunkowane genetycznie, ale mogą ulegać zniekształceniu, np. pod wpływem długotrwałego ucisku, polegają też wpływom hormonalnym, np. kości miednicy. Proces kostnienia trwa u człowieka bardzo długo. Zaczyna się w życiu płodowym, a kończy po 20 roku życia, przy czym niektóre chrząstki, np. żeber, mogą kostnieć u ludzi starych. Kośc zmienia się z wiekiem zależnie od wartości soli mineralnych.
