Kompozycja otwarta

Z Wikipedii

Kompozycja otwarta - kompozycja, która wywołuje wrażenie fragmentaryczności.

Utwór literacki, który ma kompozycję otwartą, charakteryzuje się tym, że brakuje w nim zakończenia akcji. Pojawia się po raz pierwszy w romantyzmie.

Utwór muzyczny o formie otwartej skomponowany jest w ten sposób, że każda realizacja może być nieco inna, gdyż np. inna może kolejność epizodów. Ta odmiana formy pojawiła się w połowie XX wieku, wraz z aleatoryzmem.

[edytuj] Przykłady kompozycji otwartej w literaturze:

• Juliusz Słowacki Kordian
• Denis Diderot Kubuś Fatalista i jego pan

W sztukach plastycznych natomiast mamy z nią do czynienia, gdy ramy kompozycji przecinają obiekty w ten sposób, że dostrzegamy tylko ich fragmenty. W związku z tym odczuwamy wrażenie, że istnieje jakaś ich kontynuacja poza sama kompozycją. Oś kompozycji nie jest w takim przypadku dokładnie sprecyzowana.

[edytuj] Przykłady kompozycji otwartej w sztukach plastycznych:

• malarstwo: Claude Monet, Nenufary (1916, The National Museum of Western Art, Tokio)
• rzeźba: Magdalena Abakanowicz, Nierozpoznani (2002, park na Cytadeli w Poznaniu)

[edytuj] Przykłady kompozycji (formy) otwartej w muzyce:

• Karlheinz Stockhausen: Klavierstück XI
• Kazimierz Serocki: A piacere

To jest tylko zalążek artykułu związanego z literaturą. Jeśli możesz, rozbuduj go.

To jest tylko zalążek artykułu związanego ze sztuką. Jeśli możesz, rozbuduj go.

Zobacz też: przegląd zagadnień z zakresu literatury.