Kosmatka olbrzymia
Z Wikipedii
| Kosmatka olbrzymia | |
 |
|
| Systematyka wg Reveala | |
| Domena | jądrowce |
| Królestwo | rośliny |
| Podkrólestwo | naczyniowe |
| Nadgromada | nasienne |
| Gromada | okrytonasienne |
| Klasa | jednoliścienne |
| Rząd | sitowce |
| Rodzina | sitowate |
| Rodzaj | kosmatka |
| Gatunek | kosmnatka olbrzymia |
| Nazwa systematyczna | |
| Luzula sylvatica (Hudson) Gaudin) | |
| Synonimy | |
| Luzula silvatica L. | |
 Galeria zdjęć i grafik |
|
Kosmatka olbrzymia (Luzula sylvatica) – gatunek Bylina (botanika)|byliny]] należący do rodziny sitowatych (Juncaceae). W stanie naturalnym występuje w górach Europy oraz na Kaukazie. W Polsce występuje głównie w Sudetach i w Karpatach, gdzie jest rośliną dość pospolitą. Poza górami rzadko można ją spotkać na Roztoczu i Pojezierzu Kaszubskim.
Spis treści |
[edytuj] Charakterystyka
- Pokrój
- Bylina luźnokępkowa osiągająca wysokość do 1 m. Posiada krótkie i grube kłącze wytwarzające rozłogi.
- Liście
- O długości do 80 cm, odstające, lśniące, bardzo szerokie w porównaniu z innymi gatunkami krajowych kosmatek (1 cm i więcej). Dolne liście zimozielone i słabo orzęsione.
- Kwiaty
- Zebrane na szczycie łodygi w dużą i rozpierzchłą rozrzutkę z podsadkami krótszymi od kwiatostanu. Rozrzutka wielokrotnie rozgałęzia się, na najmniejszych jej gałązkach znajduje się po 2-5 kwiatów. Pojedyncze niepozorne kwiaty mają długość 3-4 mm. Okwiat tworzą 2 rzędy działek, zewnętrzne mają kształt sztyletu i są wyraźnie krótsze od wewnętrznych.
- Owoc
- Ostro zakończona torebka o długości 3-4 mm. Zawiera nasiona o długości ok. 1,5 mm, mające brunatny kolor i zieloną pręgę na grzbiecie. Posiadają słabo widoczny elajosom i rozsiewane są przez mrówki.
- Biotop, wymagania
- Roślina górska, główny obszar jej występowania to piętro kosówki i piętro hal. Hemikryptofit. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek wyróżniający dla All. Vaccinio-Piceion.[1]
[edytuj] Zastosowanie
Bywa uprawiana jako roślina ozdobna. Można ją sadzić w ogrodach skalnych, szczególnie dobrze jej żywa zieleń prezentuje się nad oczkami wodnymi. Kwiatostany wykorzystywane są do suchych bukietów. Jest łatwa w uprawie i nie ma specjalnych wymagań, jednak lepiej wygląda gdy rośnie w półcieniu, na żyznej i wilgotnej glebie.
[edytuj] Zmienność
Tworzy mieszańce z k. gajową, k. owłosioną i k. polną.
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Bibliografia
- Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
- Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
[edytuj] Przypisy
- ↑ Matuszkiewicz Władysław. Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Wyd. Naukowe PWN, Warszawa, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
