Kryterium całkowe
Z Wikipedii
Kryterium całkowe – metoda sprawdzania, czy nieskończony szereg liczbowy o nieujemnych wyrazach jest zbieżny. Wczesna forma tego kryterium została odkryta w Indiach przez Madhawę w XIV wieku i jego następców ze szkoły w Kerali. W europie została później odkryta przez Maclaurina i Cauchy'ego i jest czasem nazywana kryterium Maclaurina-Cauchy'ego.
Spis treści |
[edytuj] Sformułowanie
Jeżeli funkcja jest dodatnia i malejąca w przedziale
i jeżeli
to szereg
jest zbieżny wtedy i tylko wtedy, gdy całka
jest zbieżna.
[edytuj] Dowód
dla
i
dla
,
więc dla
skąd
czyli .
Jeżeli całka jest zbieżna, to ciąg
jest ograniczony więc i ciąg
jest ograniczony, a przez to zbieżny. Jeżeli całka
nie istnieje, to ciąg
, a przez to ciąg
jest rozbieżny.
[edytuj] Przykład
Dowód, że szereg , gdzie k∈N0, m>expk(0), a fk(x) oznacza złożenie funkcji jest zbieżny dla s>1 i rozbieżny dla 0<s≤1.
Po pierwsze dla k=0 mamy , gdzie m>0. Wyrazy tego szeregu są nieujemne i tworzą ciąg malejący, więc można zastosować kryterium całkowe. Zbieżność szeregu jest równoważna zbieżności całki
, co ma sens dla -s+1<0, czyli s>1.
W ogólnym przypadku też można zastosować kryterium całkowe, a całka ma postać . Przez podstawienie y=ln(x) otrzymujemy (dy=dx/x)
, czyli całkę dla k-1. Metodą indukcji matematycznej można więc dowieść, że całki są zbieżne wtedy i tylko wtedy, kiedy s>1. Na mocy kryterium całkowego wynika stąd, że również szeregi spełniają ten warunek.