Lubowidz (województwo mazowieckie)

Z Wikipedii

Ten artykuł dotyczy wsi w woj. mazowieckim. Zobacz też: wieś o tej nazwie w woj. pomorskim.


Lubowidz
Województwo	mazowieckie
Powiat	żuromiński
Gmina	Lubowidz
Sołtys	Wiesław Grędziński
Położenie	53° 07' 07'' N 19° 50' 39'' E
Liczba mieszkańców (2006) • liczba ludności	2000
Strefa numeracyjna (do 2005)	23
Kod pocztowy	09-304
Tablice rejestracyjne	WZU
Położenie na mapie Polski Lubowidz

Lubowidz – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie żuromińskim, w gminie Lubowidz. Nazwa wsi pochodzi od staropolskiego imienia Lubowid^[1].

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa ciechanowskiego.

Miejscowość jest siedzibą gminy Lubowidz.

Wieś położona nad rzeką Wkrą, na drodze Lidzbarka Welskiego do Żuromina, 10km od Żuromina. Pierwsza wzmianka o tej miejscowości pochodzi z 1345 r., kiedy to książę płocki, Bolesław III, nadając wieś Wojciechowi i Mikołajowi Nagórkom przeniósł ją na prawo niemieckie.(...) W 1531 r. król Zygmunt I Stary nadał wsi prawa miejskie. Właściciele miasta Jan i Wojciech Lubowidzcy piastowali na jego dworze urzędy pisarzy królewskich." Po wojnach szwedzkich Lubowidz prawa miejskie utracił i już nigdy nie odzyskał. Parafię w Lubowidzu erygował prawdopodobnie bp Klemens w II poł. XV w. Do 1908 r. Żuromin należał do tej parafii. We wsi stoi drewniany kościół z 1802 r. otoczony lipami. Jest to drugo kościół w tej miejscowości.. Pierwszy zbudowany zapewne w poł XIV w. dzięki fundatorom - braciom Nagórkom - spłonął 30.V.1798 r. Fundatorem nowego kościoła był K. Sierakowski - właściciel Lubowidza. Poświęcenie odbyło się 10.V.1804 r. Wnętrze kościoła podzielone jest na trzy nawy pięcioma parami słupów o toskańskich głowicach. W kościele znajdują się trzy ołtarze: ołtarz główny z pocz. XIX w., w którym znajdują się obrazy M.B. Żuromińskiej czczonej tu szczególnie jako Pani Różańcowa i na zasuwie św. Andrzeja, oraz po bokach rzeźby świętych Apostołów Piotra i Pawła; ołtarze boczne poświęcone Sercu Jezusowemu i św. Walentemu. Polichromię (1966 r.) i witraż (1968 r.) wykonał H. Domurat. Na szczególną uwagę w kościele zasługują m.in.:ambona z 1825 r., organy z XVIII w. z rzeźbami aniołków g rających na trąbce, bębnie i skrzypcach, feretron z poł. XIX w., dwa krucyfiksy z XVIII-XIX w., relikwiarz w formie krzyża św. Klemensa, trzy ornaty z tkanin: brokatu aksamitnego, tkaniny francuskiej, adamaszku z XVIII-XIX w. W kościele znajduje się klasycystyczna chrzcielnica z około 1825 r. Tu przyjęli sakrament chrztu świętego kandydaci na ołtarze: Ludwika Szczęsna (Matka Klara) i bp Leon Wetmański, męczennik.