Magnetyczny rdzeń toroidalny
Z Wikipedii
Magnetyczny rdzeń toroidalny jest to specjalny rodzaj rdzenia magnetycznego, w którym materiał magnetyczny ukształtowany jest w postaci grubego pierścienia (zobacz rysunek po prawej stronie).
W zależności od użytego materiału magnetycznego rdzeń taki może być wykonany jako lity (odlewany lub prasowany) z magnetodielektryka lub ferrytu, lub też zwijany z jednej części długiego pasa anizotropowej blachy elektrotechnicznej, taśmy amorficznej, lub taśmy nanokrystalicznej. Zwijane rdzenie posiadają strukturę spiralna (zobacz rysunek po prawej stronie), co powoduje że indukcja magnetyczna nie płynie równolegle do powierzchni paska materiału, ale jest zmuszona do przeskakiwania pomiędzy sąsiednimi zwojami rdzenia (nie mylić ze zwojami uzwojenia). Powoduje to powstawanie planarnych prądów wirowych, które zwiększają nieco całkowitą stratność takiego rdzenia.
Toroidalne rdzenie są nieco droższe w produkcji z uwagi na fakt, że w tradycyjnych konstrukcjach najpierw wykonuje się uzwojenie, a dopiero potem instaluje się poszczególne części rdzenia magnetycznego wewnątrz uzwojeń. W przypadku rdzeni toroidalnych rdzeń stanowi nierozłączną całość, więc uzwojenia muszą zostać wykonane na gotowym rdzeniu, co zazwyczaj podraża koszty produkcji.
Niemniej jednak, rdzenie toroidalne posiadają lepsze parametry magnetyczne, stosunkowo dużą wytrzymałość mechaniczną i co najważniejsze wprowadzają mniejsze zniekształcenia przenoszonego sygnału. Ta ostatnia cecha jest szczególnie ważna np. w systemach audiofonicznych, gdzie wszelkie zniekształcenia sygnału rzutują bezpośrednio na jakość dźwięku.
