Makama
Z Wikipedii
Makama (arab. makam - miejsce postoju) - klasyczna forma literatury arabskiej, rodzaj krótkiego opowiadania łotrzykowskiego łączącego tradycję ludową i opowieści popularne. Pisana pięknym literackim językiem (sadż). Szczególnie popularna między X i XII wiekiem na Bliskim Wschodzie. Wydawana w zbiorkach o ustalonej liczbie makam, zawsze 52. Zbiory makam ilustrowano miniaturami, które stanowiły pierwszy przykład sztuki malarskiej w islamie.
Gatunek został zapoczątkowany przez Al-Hamadaniego (968-1008). Następcy udoskonalali i krystalizowali formę: makama jest podzielona na strofy, jest rymowana, a w każdej z makam obecny jest narrator i jeden bohater. Najsłynniejszym twórcą makam jest nie Al-Hamadani, lecz Al-Hariri żyjący na przełomie XI i XII wieku, kładący nacisk bardziej na piękno języka (sprawność językowa była wysoko cenioną umiejętnością), niż na fabułę.
Za najbliższy europejski odpowiednik literacki makamy można uznać powieść łotrzykowską (pikarejską), dla której zresztą stał się pierwowzorem - makama prawdopodobnie przywędrowała do Europy wraz z islamem przez Andaluzję i zadomowiła się na Półwyspie Iberyjskim i w południowej Francji.
Makama to także typ utworu muzycznego o tym samym rodowodzie co forma literacka. Obie zrodziły się ze śpiewu i opowieści, którym oddawano się w miejscach postoju.
Zobacz też: literatura arabska, przegląd zagadnień z zakresu literatury.
