Maksym Wołoski
Z Wikipedii
Maksym, arcybiskup wołoski (scs. Swiatitiel Maksim, archijepiskop Wałachijskij), święty Kościoła prawosławnego.
[edytuj] Hagiografia
Był synem despoty serbskiego św. Stefana Brankowicza i jego żony św. Angeliny. Urodził się w 1462 r. w Albanii, dokąd jego ojciec musiał uciekać przed Turkami. Na chrzcie otrzymał imię Jerzy. Uzyskał wspaniałe jak na owe czasy wykształcenie, w tym religijne. Jego nauczycielem był mnich imieniem Marek.
Gdy Jerzy miał dwadzieścia trzy lata, zmarł jego ojciec. Wraz z matką, siostrą Marią i młodszym bratem Janem, wrócił do Belgradu i w 1486 r. w Sremie, z tytułem despoty serbskiego, stał się sukcesorem brata swego ojca - Wuka. Już w roku następnym węgierski król Mateusz zaproponował, by Maksym ożenił się z jego córką Izabelą, stawiając jednocześnie warunek - przejście na rzymski katolicyzm. Wierny wierze ojców Jerzy nie wyrzekł się prawosławia. Sprawował rządy do 1496 r., kiedy przekazał władzę młodszemu bratu Janowi. Sam złożył śluby zakonne i osiadł w znanym Monasterze Manasia (zwanym też Resawa), który pełnił w owych czasach funkcję centrum kultury serbskiej.
Prześladowany przez tureckich okupantów, zdecydował się zbiec do Hospodarstwa Wołoskiego (obecna Rumunia). Tam w samotności zbudował sobie zakonną celę. Po pięciu latach został wyświęcony na kapłana, a w 1507 r. mianowany arcybiskupem wołoskim. Sprawując te funkcję zyskał przydomek "obrońcy prawosławia w Rumunii". Po pięciu latach opuścił katedrę, udał się w rodzinne strony i zamieszkał w Monasterze Kruszedol koło Nowego Sadu. Tam zmarł w 18 stycznia 1516 r. w wieku pięćdziesięciu czterech lat. Wkrótce okazało się, że jego ciało nie uległo rozkładowi i jest źródłem cudownych uzdrowień. Kult świętego rozpościera się na całe Bałkany.
[edytuj] Ikonografia
W ikonografii św. Maksym przedstawiany jest jako starszy mężczyzna ze znaczną łysiną czołową i rozwichrzoną brodą. Ma na sobie liturgiczne szaty biskupie, prawą dłoń złożoną w błogosławieństwie, w lewej trzyma Ewangelię.
Jego wspomnienie przypada na 18 stycznia.
[edytuj] Źródło
- cerkiew.pl, oprac. Jarosław Charkiewicz
