Maksymilian Thullie
Z Wikipedii
Maksymilian Marceli Thullie herbu Prawdzic (ur. 16 stycznia 1853 we Lwowie, zm. 1 września 1939 we Lwowie) - polski inżynier, rektor Szkoły Politechnicznej we Lwowie, senator II RP.
Pochodził z francuskiej rodziny przybyłej do Polski w XVIII wieku. Odbył studia budowlane w Akademii Technicznej we Lwowie i politechnice w Wiedniu. Od 1878 pracownik naukowy Szkoły Politechnicznej w Lwowie. W latach 1890-1921 kierownik Katedry Budowy Mostów. Rektor uczelni (1894-1895) oraz dziekan Wydziału Inżynierii i Wydziału Inżynierii Wodnej. Od 1890 profesor nadzwyczajny, a od 1894 profesor zwyczajny.
Wybitny autorytet w dziedzinie teorii budowy mostów. Opracował pierwsze polskie podręczniki budowy mostów wszystkich typów. Badał wytrzymałość, rozkład sił i naprężenie elementów mostu. Wprowadził tzw. kryterium Thulliego do wyznaczania najniekorzystniejszego położenia układu ciężarów skupionych w belce prostej. Brał udział jako rzeczoznawca przy budowie wiaduktu im. ks. Józefa Poniatowskiego w Warszawie.
Autor ponad 260 prac naukowych.
Doktor honoris causa Politechniki Warszawskiej. Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta oraz papieskim medalem Pro Ecclesia et Pontifice.
W latach 1922-1935 senator RP (marszałek senior senatu II i III kadencji), prezes parlamentarnego Klubu Chrześcijańskiej Demokracji. Wieloletni członek Rady Miejskiej Lwowa.
Pochowany w rodzinnym grobowcu na cmentarzu Łyczakowskim. Miał syna księdza Kazimierza Thullie.
[edytuj] Wybrane publikacje naukowe
- O krzywych influencyjnych (1878)
- Teorya mostów (1885)
- Podręcznik statyki budowli (1886)
- Przyczółki i filary kamienne... (1891)
- Mosty blaszane (1893)
- Mosty drewniane (1895-1898)
- Mosty sklepione (1902)
- Mosty kratowe żelazne (1905-1906)
- Mosty kamienne (1908)
- Budownictwo żelazno-betonowe (1909)
- Mosty łukowe i wiszące (1909)
- Teorja żelbetu (1915)
- Mosty żelbetowe (1921)
- Naprężenia drugorzędne w belkach kratowych (1928)
Źródło:
- Biogramy uczonych polskich, Część IV: Nauki techniczne (pod redakcją Andrzeja Śródki i Pawła Szczawińskiego), Ossolineum, Wrocław 1988
