Malchus (wódz kartagiński)
Z Wikipedii
Malchus także Malchos (VI wiek p.n.e.) – starożytny wódz i władca kartagiński.
W jego czasach północnoafrykańskie państwo zwane Kartaginą rozpoczęło konkwistę wybrzeży Morza Śródziemnego. Wojska kartagińskie zdobywały nawet tereny wewnątrz Czarnego Lądu. W połowie VI wieku p.n.e. Kartagina walczyła z Libijczykami, by zagarnąć ich terytoria.
W 550 p.n.e. Kartagińczycy pobili Greków z Sycylii w Motji, Panormo (Palermo) i Soluntum. Malchus w 540 p.n.e. poprowadził swoje wojska - ok. 80.000 żołnierzy - do Sardynii, ale kilkakrotnie przegrał w walce z mieszkańcami wyspy. Ci ostatni woleli zburzyć własną twierdzę na Górze Sirai (dzisiaj we włoskiej prowincji Carbonia-Iglesias), by nie dostala się w ręce najeźdźców z południa. W decydującej potyczce Malchus stracił prawie wszystkie oddziały.
Wódz został skazany na banicję przez władze kartagińskie. Udało mu się jednak wrócić do miasta i zorganizować wewnętrzną rewoltę. Przejął władzę w państwie w wyniku zamachu stanu. Panował od ok. 556 do 550 p.n.e.. Władzę odebrał mu Magon I, założyciel dynastii Magonidów, ojciec Asdrubala I i Hamilkara I. Malchus został zabity.