Miłość w czasach zarazy
Z Wikipedii
Miłość w czasach zarazy (hiszp.: El amor en los tiempos del cólera) to powieść Gabriela Garcíi Márqueza. Opublikowana po hiszpańsku w roku 1985, a po polsku w roku 1994.
W powieści splatają się przedstawione w mistrzowski sposób wątki dotyczące jej głównych bohaterów Ferminy Dazy, Florentina Arizy oraz doktora Juvenal Urbino. Młodzieńcza miłość Florentina Arizy do Ferminy Dazy, przetrwała całe życie, aby u jego kresu znaleźć spełnienie. Początkowe "małżeństwo z rozsądku" Ferminy Dazy i doktora Juvenala Urbino, w ciągu całego życia zamienia się w więź małżenską, której podstawą jest prawdziwa miłość. Fermina Daza w młodości odrzuciła Florentina Arizę jako człowieka nijakiego, który nie ma w sobie nic prócz uwielbienia dla niej. Pokochuje go na starość, kiedy jej mąż juz nie żyje. Odkrywa wtedy na nowo dawnego narzeczonego i kocha już nie wspomnienie dawnych lat, ale człowieka, który pomaga jej znieść wdowieństwo i wejść ze spokojem w ostatnie lata życia, dzięki mądrości zgromadzonej przez kilkadziesiąt lat samotnego życia i przelotnych romansów.
[edytuj] Ekranizacja
W 2007 r. brytyjski reżyser Mike Newell zrealizował film fabularny na podstawie powieści, z Benjaminem Brattem, Javierem Bardemem i Giovanną Mezzogiorno w rolach głównych.
