Michał d'Ornano

Z Wikipedii

Hrabia Michel d'Ornano (ur. 12 lipca 1924 w Paryżu, zm. 1991 w Garches) – polityk, działacz kulturalny i przemysłowiec francuski.

Potomek Bonapartów, Sampiero Corso, marszałków Francji Alfonsa d'Ornano, Jana Baptysty d'Ornano, i małżonków Filipa Antoniego d'Ornano i Marii Walewskiej, syn hrabiego Wilhelma (Guillaume, 1898-1985) i Elżbiety Michalskiej z Podzamcza koło Świdnika, a więc pół-Polak, Ornano pobierał nauki w Lycée Carnot i na wydziale prawa paryskiej Sorbony oraz zaczął swą karierę polityczną w r. 1962 jako mer normandzkiego miasta Deauville (1962-1977), w okolicach którego rodzice posiadali swe majątki. W dalszej karierze na stopniu regionalnym był prezydentem regionu Calvados (1979-1991) i także prezydentem Rady Dolnej Normandii (1983-1986). Region zawdzięcza mu połączenie pociągiem turbinowym z Paryża przez Caen do Cherbourga, konstrukcję autostrady przez Normandię oraz, w dziedzinie kultury, stworzenie festiwalu filmów amerykańskich w Deauville.

Zwany "niekoronowanym księciem Normandii" Ornano i jego klan rządzili regionem przez 30 lat. Po ustąpieniu ze stanowiska mera Deauville w 1977 r. Ornano umieścił na nim swą żonę Annę z markizów de Contades. Po jego śmierci w roku 1991 (zmarł potrącony przez samochód) jego zastępczyni Nicole Ameline została deputowaną regionu, a żona Anna objęła prezydenturę regionu Calvados.

Bliski przyjaciel prezydenta Republiki Giscard d'Estainga, Ornano pełnił przez całą jego kadencję różne funkcje ministerialne, m.in. ministra Przemysłu, Kultury i Sztuki i Środowiska.

Wystawiony w 1976 r. jako kandydat Niezależnych Republikanów na mera Paryża, przegrał wybory w swym okręgu wyborczym, zwyciężony przez listę socjalistów z Lionelem Jospinem na czele. W czasie kampanii wyborczej musiał też walczyć z Chirakiem, kandydatem innego odłamu prawicy.

Od lat 70. zaprzyjaźniony z magnatem prasowym Hersantem, Ornano był wiceprezesem jego koncernu prasowego Socpresse i jako taki został w roku 1989, po przejęciu przez Socpresse większości akcji paru gazet polskich, wysłany do Warszawy jako odpowiedzialny wydawca "Rzeczpospolitej". Współpraca Ornana z redaktorem naczelnym Dariuszem Fikusem nie układała się źle, ale wkrótce Socpresse sprzedała swe udziały innemu koncernowi i misja Ornana w Warszawie zakończyła się.

Wraz z bratem Hubertem i ojcem Wilhelmem Ornano założył w r. 1946 fabryki kosmetyków Jean d'Albret-Orlane, które do dziś są w posiadaniu rodziny (obecnie: Sisley SA).

Z Anną de Contades, poślubioną 17 września 1960, miał dwoje dzieci, Katarzynę (Catherine) i Jana Wilhelma (Jean-Guillaume). Po jego śmierci ufundowano nagrodę literacko-filmową Prix Michel d'Ornano, przyznawaną autorom scenariusza, po raz pierwszy użytego przy realizacji filmu (4500 €) oraz dystrybutorowi tego filmu (12 000 €].

Imieniem jego nazwano ulice (Avenue Michel d'Ornano), stadiony i hale sportowe we wszystkich większych miastach Normandii.

[edytuj] Zobacz też

• ród Ornano

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Satyryczna piosenka francuska o parze d'Ornano