Neostoicyzm
Z Wikipedii
Neostoicyzm - kierunek filozoficzny, będący połączeniem stoicyzmu i chrześcijaństwa.
Spis treści |
[edytuj] Początki
Twórcą neostoicyzmu był belgijski humanista Justus Lipsius. W 1584 przedstawił on jego zasady w słynnym dialogu De constantia (O stałości). Później rozwinął je w traktatach Manductio ad stoicam philosophiam (Wprowadzenie do filozofii stoickiej), Physiologia stoicorum (Fizyka stoików) i Ethica (Etyka).
[edytuj] Idee
Neostoicyzm jest filozofią praktyczną. Według niej, podstawowa zasada dobrego życia brzmi: człowiek nie powinien ulegać namiętnościom, ale podporządkowywać się Bogu. Istnieją cztery namiętności: pożądanie, radość, strach i smutek. Jeśli chodzi o Boga, to mimo że człowiek ma wolną wolę, wszystko, co się dzieje, nawet jeśli z winy człowieka jest złe, znajduje się pod Jego kontrolą i w ostatecznym rozrachunku zmierza do dobra.
Człowiek, który postępuje według podanej zasady, jest wolny, bo nie ulega instynktom. Jest też spokojny, bo obojętne mu są wszystkie materialne przyjemności i cierpienia. W końcu, jest naprawdę, duchowo szczęśliwy, bo żyje w przyjaźni z Bogiem.
[edytuj] Losy
Neostoicyzm zyskał ogromną popularność w czasach baroku. Poprzez duchowieństwo (zarówno katolickie, jak i protestanckie) przeniknął do szerokich rzesz ludzi. Jego wpływ widoczny był również w późniejszych epokach.
