Nowa fala (kino francuskie)

Z Wikipedii

Nowa fala (fr. la Nouvelle Vague) - kierunek w kinie francuskim.

Pod koniec lat 50. w tzw. nowofalowym czteroleciu (1958-1962) nastąpiło we Francji zjawisko masowego startu reżyserskiego grupy inteligentnych debiutantów. Grupa ta w szczególności rekrutowała się spośród dokumentalistów i krytyków filmowych. Byli skupieni wokół miesięcznika Andre Bazina "Cahiers du Cinema". Wytworzył się wtedy fenomen "kinofilii", czyniąc z oglądania filmów zbiorowy rytuał, sposób życia i pokoleniową pasję.

Nowa Fala była buntem przeciwko ograniczeniom "starego kina", spowodowanym stronami czysto technicznymi (lekkimi kamerami, stuprocentową rejestracją dźwięku oraz światłoczułymi taśmami) oraz stronami psychospołecznymi - estetyką rozluźnienia kina klasycznego dopasowanego do tempa życia i nowymi normami etycznymi panującymi w aktualnym świecie. Były to filmy naznaczone piętnem jednej osobowości i jej oryginalnego stylu. Głównymi cechami nowofalowej sztuki filmowej stała się swobodna konstrukcja dramaturgiczna, unikanie zdrowego rozsądku w motywacji działań bohaterów, naturalność akcji oraz jej ścisły związek z miejscem akcji.

Reżyserzy nowej fali z grupy dokumentalistów:

• Alain Resnais

• Noc i mgła
  
• Hiroszima, moja miłość (1959)
• Zeszłego roku w Marienbadzie
• Muriel
• Wojna się skończyła

• Agnes Varda

• La Pointe Courte
• Szczęście

• Henri Colpi

• Tak długa nieobecność