Ołeksandr Udowyczenko
Z Wikipedii
Ołeksandr Udowyczenko, ukr. Олександр Іванович Удовиченко (ur. 20 lutego 1887 w Charkowie, zm. 19 kwietnia 1975 w Mentenon, Francja) - ukraiński działacz społeczny i wojskowy, generał armii Ukraińskiej Republiki Ludowej.
Był podoficerem armii rosyjskiej w 1908, następnie ukończył Wojskową Szkołę Topograficzną i kursy Sztabu Generalnego przy Mikołajewskiej Akademii Wojskowej w Piotrogrodzie. W czasie I wojny światowej był adiutantem sztabu III korpusu kaukaskiego, następnie szefem sztabu 21 dywizji piechoty tego korpusu.
W 1917 brał udział w ukrainizacji oddziałów III korpusu i przewodził korpuśnej radzie ukraińskiej. Od października 1917 był doradcą Symona Petlury. Od początku 1918 jako szef sztabu Hajdamackiego Kosza Słobodzkiej Ukrainy odznaczył się w walkach o Arsenał w Kijowie. Od kwietnia 1918 przeniesiony do ukraińskiego Sztabu Generalnego, w którym pozostał i w okresie Hetmanatu, awansowany do stopnia pułkownika. Od listopada 1918 został naczelnym kwatermistrzem Frontu Południowo-Zachodniego. W czerwcu 1919 odznacza się w walkach pod Wapniarką jako dowódca 3 "Żelaznej" dywizji strzeleckiej.
W grudniu 1919 został wzięty do niewoli w Odessie przez Armię Ochotniczą Denikina. Uciekł z niewoli i uzupełniając 3 Dywizję, dowodził nią aż do odwrotu za Zbrucz w listopadzie 1920.
Internowany przez władze polskie, w obozach internowania awansowany do stopnia generała-chorążego, wykonywał obowiązki generalnego inspektora armii URL, w 1924 wyjechał z obozu w Kaliszu do Francji, gdzie zajął się pracą społeczną i kombatancką. Był przewodniczącym Towarzystwa Żołnierzy URL na Emigracji, od 1953 Europejskiej Federacji Ukraińskich Organizacji Wojskowych i wiceprezydentem Rządu URL na Emigracji w latach 1954-1961.
