Opieńka miodowa

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji.
Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.

Opieńka miodowa

Systematyka
Domena	jądrowce
Królestwo	grzyby
Typ	grzyby podstawkowe
Klasa	podstawczaki
Podklasa	podstawczaki pieczarkopodobne
Rząd	pieczarkowce
Rodzina	gąskowate
Rodzaj	opieńka
Gatunek	opieńka miodowa
Nazwa systematyczna
Armillaria mellea
Galeria Wikimedia Commons

Opieńka miodowa (Armillaria mellea) - gatunek grzyba jadalnego. Występuje na znacznym obszarze Europy, na terenie całej Polski w lasach, rzadziej w ogrodach.

[edytuj] Charakterystyka

Pokrój: Wysokość od 50-200 mm. Rośnie często kępami jako pasożyt lub saprofit na drewnie liściastym i iglastym, często na pniakach i pniach do kilku metrów nad ziemią.
Kapelusz: Średnica 30-120 mm, młody barwy miodowożółtej, miodowobrązowej, oliwkowożółtej potem oliwkowobrązowy, ciemnoczerwonobrązowy; najpierw półkulisty, wypukły, później spłaszczony pokryty drobnymi czerwonobrązowymi, brązowymi lub czarniawymi łuseczkami, które są najciemniejsze i najgęstsze pośrodku, u starych okazów łuski często zanikają a brzeg jest nieco podwinięty.
Blaszki: Początkowo białawe, później beżoworóżowawe, żółtawe z brązowawymi plamami zbiegające cienkie.
Trzon: Wysokości 50-100 (160) mm, grubość 04-13 (25) mm; żółtawy, miodowobrązowy, czerwonobrązowy, czarnobrązowy, u szczytu bledszy wysmukły, cylindryczny, wygięty, o podstawie rozszerzonej, szorstkiej i ciemniejszej z białawożółtym, wyraźnym, skórkowatym pierścieniem.
Miąższ: Białawy, bladocielisty, nie zmienia barwy po przekrojeniu, u młodych owocników miękki, mięsisty, u starych twardy i łykowaty (zwłaszcza w trzonie).
Wysyp zarodników: Biały lub lekko kremowy, zarodniki owalne o wymiarach 6,5-8 x 4-6,5 µm, gładkie.
Biotop: Występuje najczęściej jesienią od września do listopada na terenie całej Polski i znacznym obszarze Europy. Występuje w lasach, rzadziej w ogrodach.
Znaczenie gospodarcze

Opieńka miodowa jak i inne opieńki wywołuje opieńkową zgniliznę korzeni. Choroba ta szybko doprowadza młode drzewka do śmierci, natomiast starsze chorują latami. Korzenie i porażone części pnia ulegają zgniliźnie białej.
Surowe opieńki są w smaku początkowo łagodne, pozostawiają cierpki posmak, zapach mają słaby, ale przyjemny (przypomina trochę ser Camembert). Są smaczne, twarde, o łykowatym, mniej wykorzystywanym do konsumpcji trzonie. Nadają się do suszenia, sosów, mniej do marynowania. Do spożycia używa się najczęściej młodych kapeluszy. W stanie surowym lub niedogotowanym może być szkodliwy. Kapelusze należy najpierw obgotować, po czym odlać wodę. Należy go gotować dłużej niż inne grzyby^{[potrzebne źródło]}. Może być mylony z trującą maślanką wiązkową oraz niejadalnym łuskwiakiem nastroszonym.

[edytuj] Ciekawostki

Opieńka miodowa nocą świeci zielonkawym światłem. Zjawisko to należy tłumaczyć pewnymi reakcjami chemicznymi, zachodzącymi w trakcie oddychania komórek. Istniało kiedyś przypuszczenie, że fenomen ten miał się przyczyniać do przywabiania nocnych owadów w celu rozprzestrzeniania zarodników, obecnie jednak stwierdzono, że chodzi tu o czysto chemiczny proces, który zupełnie nie ma żadnego związku ze strategią rozmnażania. Opieńka nie jest jedynym grzybem świecącym w ciemności - właściwość taką mają również Clitocybe illudens, Lactarius lampus i Omphalotus olearius^{[potrzebne źródło]}. Wiele grzybów o tego rodzaju właściwościach rośnie w tropikach.
Opieńki wytwarzają charakterystyczne sznury grzybniowe (ryzomorfy), przerastające znaczne odległości w glebie i ściółce; pełnią one rolę narządów infekcyjnych, dokonując zakażenia korzeni drzew.