ORP Kopernik

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga dodania linków wewnętrznych. Jeśli możesz, dodaj je teraz. Linki do innych haseł: hasło, hasłowy, hasłami zapisujemy jako [[hasło]], ''[[hasło]]wy'', '''[[hasło|hasłami]]'''.

Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

ORP Kopernik
ORP "Kopernik" Porcie Wojennym Gdynia, po wycofaniu ze służby.
Historia
Oddanie do służby	20 lutego 1971
Wycofanie ze służby	20 maja 2006
Stocznia	Stocznia Północna, Gdańsk
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	1613 t
Długość	73,3 m
Szerokość	10,8 m
Zanurzenie	3,6 m
Napęd	2 silniki wysokoprężne o mocy po 1800 KM
Prędkość	17 w
Zasięg	8000 mil morskich
Załoga	60 oficerów, podoficerów i marynarzy

ORP "Kopernik" - polski okręt hydrograficzny projektu 861 (w kodzie NATO: Moma) w służbie od 1971 do 2005 roku. Posiadał numer taktyczny 261. Jego nazwa pochodziła od Mikołaja Kopernika.

Okręt ten został zaprojektowany w Polsce i zbudowany w Stoczni Północnej w Gdańsku. Do służby wszedł 20 lutego 1971 roku, zastępując okręt hydrograficzny ORP "Bałtyk". Od tej pory wypełniał zarówno zadania hydrograficzne dla Marynarki Wojennej, jak i zadania naukowe dla instytucji państwowych. Między innymi w 1976 i 1978 roku odbył rejsy na Spitsbergen z ekipą naukową Polskiej Akademii Nauk, a w latach 1979-1980 pierwszą wyprawę geofizyczną Polskiej Akademii Nauk na Antarktydę. Okręt poszukiwał też złóż ropy naftowej, gazu i rzadkich metali.

ORP "Kopernik" był jednym z najintensywniej używanych polskich okrętów. W 1989 roku okręt odbył 159-dniowy rejs badawczy na Pacyfiku, w trakcie którego przebył 33 611 mil morskich (był to najdłuższy rejs polskiego okrętu, do czasu rejsu ORP "Iskra" dookoła świata). W czasie 34 lat służby, okręt przebył łącznie 302 530,8 mil morskich.

ORP "Kopernik" w momencie wejścia do służby posiadał bogaty i nowoczesny zestaw wyposażenia hydrograficznego, w tym stację hydrometeorologiczną GM-6, echosondy i miernik przepływu. Posiadał na pokładzie laboratoria hydrograficzne, hydrochemiczne, hydrologiczne i fotograficzne. Na rufie podczas przebudowy zabudowano wciągarkę oceanograficzną, posiadał ponadto wciągarkę hydrologiczną.

W latach 1972, 1973, 1974, 1991 i 1996 zdobywał miano najlepszego okrętu Marynarki Wojennej w grupie okrętów specjalnych. Wchodził w skład Dywizjonu Zabezpieczenia Hydrograficznego, jego macierzystym portem była Gdynia.

Stocznia Północna zbudowała w latach 1967-1976 dalsze 29 okrętów projektu 861 dla ZSRR, 1 dla Jugosławii i 1 dla Bułgarii.

W 2001 roku ORP "Kopernik" wyruszył do Norwegii z załogami dla przejmowanych okrętów podwodnych typu Kobben. Po powrocie do kraju w 2002 roku został przebudowany na okręt-bazę okrętów podwodnych. Po zdjęciu wyposażenia badawczego, utworzono na nim pomieszczenia socjalne, magazynowe i warsztatowe, dla obsługi okrętów podwodnych i zakwaterowania ich załóg. 20 maja 2006 roku jednostkę skreślono z listy floty.

[edytuj] Treść udostępniona przez BH MW - do pracowania

ORP „Kopernik” - Hydrograficzna jednostka to okręt, który został zaprojektowany w Centralnym Biurze Konstrukcji Okrętowych nr 2 w Gdańsku, oznaczony numerem ”861” (wg klasyfikacji NATO „Mamo”), zbudowany w Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte w Gdańsku. Głównym konstruktorem okrętu był mgr inż. Mieczysław Wyrostkiewicz. Budowniczym okrętu był inż. T. Lautenbach. Szef Sztabu Generalnego, zarządzeniem organizacyjnym z dnia 21 stycznia 1971 r., wcielił okręt hydrograficzny ORP „Kopernik” do Marynarki Wojennej, w skład zespołu okrętów hydrograficznych Marynarki Wojennej. Banderę podniesiono 20 lutego 1971 r. Z rąk dowódcy Marynarki Wojennej banderę otrzymał kmdr por. Franciszek Wróbel, a proporzec przejął kmdr por. Henryk Grzybek, kierownik maszyn na tym okręcie. Był to dla nich już kolejny etap służby na tym okręcie, bowiem obaj nadzorowali jego budowę od momentu położenia stępki. Honory matki chrzestnej okrętu pełniła pani Jadwiga Szczerbowska. Warto zauważyć, że ORP „Kopernik” był w Marynarce Wojennej pierwszym z prawdziwego zdarzenia okrętem o I klasie międzynarodowej i nieograniczonym zakresie pływania. W latach 1967-76 jednostek takich zbudowano łącznie 32, w tym do Związku Radzieckiego 29, do Bułgarii 1, do Jugosławii 1 oraz jeden (ORP „Kopernik”) dla Polski.

Okręt był wyposażony w dwa silniki wysokoprężne Zgoda – Sulzer ze Świętochłowic typ 6TD48 o mocy 1325 kW, każdy napędzający dwie śruby; prędkość okrętu wynosiła 17 węzłów, prędkość podróżna 15–16 węzłów. Okręt miał pomieszczenia klimatyzowane. Zapas wody był uzupełniany przez dobrze pracujący wyparownik (zastosowano pewne usprawnienie wymyślone przez załogę okrętu), który w warunkach pracy obu silników dostarczał duże ilości wody. Utrzymywano zbiornik wody słodkiej zawsze w stanie maksymalnego napełnienia. Historia Pierwszym rejsem ORP „Kopernik”, w okresie od 10 lipca do 21 sierpnia 1971 roku, był rejs z podchorążymi ówczesnej Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej w rejon Morza Czarnego, a portami, do których zawinął okręt były: Sewastopol, Konstanca i Warna. Podczas rejsu prowadzone były badania hydrograficzne z udziałem naukowców Uniwersytetu Gdańskiego pod kierownictwem profesora Kazimierza Łomniewskiego. Między innymi na tej podstawie powstaje później opracowanie naukowe „Morze Śródziemne”, którego autorami byli: Kazimierz Łomniewski, Jerzy Zalewski, Ludwik Żmudziński, wydane nakładem Wydawnictwa Naukowego, Warszawa 1974 r. Dnia 14 stycznia 1972 r. ORP „Kopernik” wyszedł w pierwszy swój dziesięciodniowy badawczy rejs z naukowcami Oddziału Morskiego w Gdyni Państwowego Instytutu Hydrometeorologicznego. Podczas rejsu wykonano pomiary chemiczne i hydrometeorologiczne w pięćdziesięciu punktach Morza Bałtyckiego i Cieśnin Duńskich w ramach prac zleconych przez Międzynarodową Radę Badań Morza. Rejs był bardzo trudny ze względu na silne sztormy i panujące wówczas na Bałtyku niskie temperatury. Załoga musiała sięgnąć do starych wypróbowanych metod usuwania lodu z pokładu, nadbudówek, urządzeń pokładowych używając do walki ze zalodzeniem łopat, kilofów lub toporów. Od lat zdawano sobie sprawę z potrzeby dokładnej penetracji zasobów dna Bałtyku. Dla realizacji tego przedsięwzięcia, Zarządzeniem nr 1 z dnia 9 stycznia 1974 r. Prezes Centralnego Urzędu Geologii (w porozumieniu z Ministrem Górnictwa i Energetyki, Ministrem Żeglugi i Wyższym Urzędem Górniczym) powołał Zespół dla opracowania przepisów prowadzenia prac wiertniczych i geofizycznych na morzu oraz zasad nadzoru i kontroli nad tymi pracami. Sformułowane zadanie dla Zespołu przewidywało: 1. Opracowanie przepisów prowadzenia wierceń na morzu w szczególności w zakresie powiązani istniejących przepisów normujących technikę wierceń z zasadami działalności na morzu, 2. Opracowanie przepisów prowadzenia prac w zakresie geofizyki poszukiwawczej a w szczególności prac sejsmicznych, 3. Ustalenie zasad sprawowania nadzoru i kontroli nad pracami wiertniczymi i geofizycznymi wykonywanymi na morzu, 4. Ustalenie zasad i zakresu niezbędnych obserwacji, dotyczących zachowania bezpieczeństwa oraz wzajemnego oddziaływania robót wiertniczych i geofizycznych na środowisko morskie. Przewodniczącym Zespołu został mgr inż. Mieczysław Piątek, zastępcą przewodniczącego zaś - autor tego artykułu, reprezentujący Ministerstwo Żeglugi, ówczesny rektor Wyższej Szkoły Morskiej w Gdyni. Mimo pionierskiego charakteru pracy wszelkie problemy zostały opracowane i przedstawione zgodnie z zarządzeniem, w dniu 31 marca 1975 r. , Prezesowi Centralnego Urzędu Geologii. Zatarły się pewne fakty, ale mogę powiedzieć, że w tym trudnym okresie dla Polski najwięcej danych uzyskaliśmy ze strony Norwegów, którzy wówczas w technologii prac wiertniczych i geofizycznych na morzu należeli do światowej czołówki. Na posiedzenia organizowane w różnych instytucjach i miastach należało przybyć z zadanym gotowym cząstkowym materiałem. Każde posiedzenie Zespołu musiało odbywać się poza godzinami pracy i wówczas otrzymywaliśmy jedyne wynagrodzenie; przewodniczący 57 złotych, pozostali 38 złotych. Koszty delegacji pokrywały poszczególne resorty. Uchwała rządowa określała o podjęciu badań geofizycznych na morzu, precyzując wkład i odpowiedzialność poszczególnych resortów. Realizacja tych badań pozostawała w gestii ówczesnego Ministerstwa Górnictwa, a ściślej przedsiębiorstwa „Geofizyka”. Spowodowało to konieczność adaptacji odpowiedniej jednostki morskiej do geofizycznych badań na morzu - wybór padł na ORP „Kopernik”. Adaptacja Od września 1974 roku w Gdyńskiej Stoczni Remontowej „Rauta” rozpoczęto adaptację ORP „ Kopernik” do wykonywania nowych trudnych zadań związanych z badaniami geofizycznymi. Prace adaptacyjne trwały do roku 1975 i dokończone zostały w Sandefiord w Norwegii. ORP „Kopernik” w 1975 roku rozpoczął na Polskich Obszarach Morskich badania geofizyczne dna Morza Bałtyckiego wspólnie z Przedsiębiorstwem Geofizyki Morskiej i Lądowej Górnictwa Naftowego, które to badania doprowadziły do wykrycia złóż ropy naftowej i gazu. Na „Koperniku” zaokrętowana była ekipa cywilnych fachowców toruńskiego przedsiębiorstwa, pod kierunkiem szefa grupy morskiej mgr inż. Zbigniewa Święcha, byli to wybitni fachowcy, przeszkoleni za granicą i posiadający długą praktykę pływania na różnych statkach badawczych. Realizowali oni swe zadania przy pomocy załogi. Na zadane pytanie, jak układała się współpraca z toruńską instytucją i jej personelem, kmdr Franciszek Wróbel powiedział: „mgr inż. Z. Święch był wspaniałym człowiekiem, prawym, patriota, posiadał najwyższe morale, stanowił wzór pod każdym względem, wykształcony, „chorobliwie” pracowity i uczciwy, odważny, gotowy do poświęceń, taka była pozostała część osób z Przedsiębiorstwa Geofizyki Morskiej i Lądowej Górnictwa Naftowego”. W listopadzie 1975 r. powołano Przedsiębiorstwo Poszukiwań i Eksploatacji Złóż Ropy i Gazu „Petrobaltic” S.A. Generalnym wykonawcą badań geofizycznych na Morzu Bałtyckim zostaje „Geofizyka” z Torunia, natomiast „Petrobaltic” uzyskuje wyłączność poszukiwania złóż ropy i gazu w podłożu ukrytym w polskich obszarach morskich. Podstawowym zadaniem „Kopernika” w tym przedsięwzięciu było dokumentowanie powierzchni geologicznych pod dnem Bałtyku w polskich obszarach morskich. A więc stwierdzenie, gdzie, na jakim obszarze, miejscu i głębokości, istnieje największe prawdopodobieństwo wystąpienia złóż ropy i gazu. W uproszczeniu, poszukiwania odbywają się następująco: okręt prowadzi je w ruchu, po uprzednio wyznaczonych profilach pomiarowych holując kabel pomiarowy o długości 2 km i równocześnie dwie platformy z armatkami powietrznymi, powodując eksplozje, co 2-8 sekund uzyskując efekty sejsmiczne, z których pełną rejestrację notuje system na taśmach magnetycznych. Wstępne prace poszukiwawcze prowadzone były na dużym obszarze, następnie obszary te były odpowiednio pomniejszane i zagęszczane. Mapa szelfu z uwidocznionymi na niej trasami planowanych profili przypomina pajęczą sieć, profile to trasy równoległe, wyznaczone w odstępach co 50 m i mniejszych. Dzięki temu platforma nie błądzi, a trafia we właściwe miejsce. W dniu 3 maja 1981 r. po raz pierwszy wydobyto na powierzchnię rdzeń nasycony ropą. Pierwsze oceny takich parametrów jak wielkość złoża, jego wydajność i jakoś ropy były bardzo pomyślne. Było to jedno z największych złóż odkrytych w powojennej Polsce, bardzo proste w eksploatacji. Wiercenia zostały poprzedzone badaniami sejsmicznymi przez ORP „Kopernik”. Pozwoliły one na określenie struktury podłoża oraz miejsca, gdzie są warunki do występowania złóż ropy. „Kopernik” otrzymał wysoką ocenę za wykonanie tych pierwszych prac. Obecne wydobycie ropy naftowej w Polsce jest minimalne, wynosi około 0,7 mln ton. Najwięcej wydobywanej ropy pochodzi z Morza Bałtyckiego, z głębokości ok. 1450 m. pod dnem morza, z eksploatowanego na północ od przylądka Rozewie tzw. złoża B–3. Wydobywa się ją dwunastoma otworami eksploatacyjnymi wyposażonymi w zagłowiczenia napowierzchniowe oraz głowice podwodne firmy Cooper-Cameron. W urządzeniach separacyjnych zainstalowanych na platformie „Balic Beta” następuje proces oddzielenia gazu od ropy. Z dniem 13 listopada 2006 r. „Petrobaltic”, do niedawno udzielonej koncesji na wydobycie ropy i gazu z odwiertu B-23 zwanego „Gotlandia” oraz do uzyskanej we wrześniu 2006 r. koncesji na czerpanie węglowodorów płynnych i gazowych z działki B-6 znajdującej się 68 km na północ od Helu, otrzymał kolejne zezwolenie Ministerstwa Ochrony Środowiska na czerpanie gazu ziemnego z pola B-6 położonego około 75 km na północ od Łeby. Szacuje się, że można będzie z niego otrzymać około 1,8 mld m sześciennych tego paliwa. „Petrobaltic” w obecnej chwili jest instytucją, która łącznie może inwestować w wydobycie ponad 5 mld m sześciennych gazu i blisko 20 mln m sześciennych ropy naftowej. Szacunki na dalsze odkrycia złóż ropy naftowej i gazu ziemnego w polskich obszarach morskich są duże. W okresie lat 1975–1986 „Kopernik” systematycznie prowadził poszukiwania złóż ropy i gazu w naszej strefie ekonomicznej oraz szelfie niemieckim od strony Rugii, przy wschodnich wybrzeżach. Prowadził również prace sondażowe, pomiary głębokości i określał rodzaje dna, poszukiwał wraków oraz przeszkód zalegających na dnie w naszych morskich wodach.

[edytuj] Podstawowe dane okrętu

• Klasa – okręt hydrograficzny
• Wymiary:
  • długość:73,3 metra;
  • szerokość:10,8 metra;
  • zanurzenie:3,6 metra.
• Wyporność- 1540 ton.

Okręt był wyposażony w dwa silniki wysokoprężne Zgoda – Sulzer ze Świętochłowic typ 6TD48 o mocy 1325 kW, każdy napędzający dwie śruby; prędkość okrętu wynosiła 17 węzłów, prędkość podróżna 15–16 węzłów. Okręt miał pomieszczenia klimatyzowane. Zapas wody był uzupełniany przez dobrze pracujący wyparownik (zastosowano pewne usprawnienie wymyślone przez załogę okrętu), który w warunkach pracy obu silników dostarczał duże ilości wody. Utrzymywano zbiornik wody słodkiej zawsze w stanie maksymalnego napełnienia.

[edytuj] Historia

Pierwszym rejsem ORP „Kopernik”, w okresie od 10 lipca do 21 sierpnia 1971 roku, był rejs z podchorążymi ówczesnej Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej w rejon Morza Czarnego, a portami, do których zawinął okręt były: Sewastopol, Konstanca i Warna. Podczas rejsu prowadzone były badania hydrograficzne z udziałem naukowców Uniwersytetu Gdańskiego pod kierownictwem profesora Kazimierza Łomniewskiego. Między innymi na tej podstawie powstaje później opracowanie naukowe „Morze Śródziemne”, którego autorami byli: Kazimierz Łomniewski, Jerzy Zalewski, Ludwik Żmudziński, wydane nakładem Wydawnictwa Naukowego, Warszawa 1974 r.

Dnia 14 stycznia 1972 r. ORP „Kopernik” wyszedł w pierwszy swój dziesięciodniowy badawczy rejs z naukowcami Oddziału Morskiego w Gdyni Państwowego Instytutu Hydrometeorologicznego. Podczas rejsu wykonano pomiary chemiczne i hydrometeorologiczne w pięćdziesięciu punktach Morza Bałtyckiego i Cieśnin Duńskich w ramach prac zleconych przez Międzynarodową Radę Badań Morza. Rejs był bardzo trudny ze względu na silne sztormy i panujące wówczas na Bałtyku niskie temperatury. Załoga musiała sięgnąć do starych wypróbowanych metod usuwania lodu z pokładu, nadbudówek, urządzeń pokładowych używając do walki ze zalodzeniem łopat, kilofów lub toporów. Od lat zdawano sobie sprawę z potrzeby dokładnej penetracji zasobów dna Bałtyku. Dla realizacji tego przedsięwzięcia, Zarządzeniem nr 1 z dnia 9 stycznia 1974 r. Prezes Centralnego Urzędu Geologii (w porozumieniu z Ministrem Górnictwa i Energetyki, Ministrem Żeglugi i Wyższym Urzędem Górniczym) powołał Zespół dla opracowania przepisów prowadzenia prac wiertniczych i geofizycznych na morzu oraz zasad nadzoru i kontroli nad tymi pracami. Sformułowane zadanie dla Zespołu przewidywało:

1. opracowanie przepisów prowadzenia wierceń na morzu w szczególności w zakresie powiązani istniejących przepisów normujących technikę wierceń z zasadami działalności na morzu,
2. opracowanie przepisów prowadzenia prac w zakresie geofizyki poszukiwawczej a w szczególności prac sejsmicznych,
3. ustalenie zasad sprawowania nadzoru i kontroli nad pracami wiertniczymi i geofizycznymi wykonywanymi na morzu,
4. ustalenie zasad i zakresu niezbędnych obserwacji, dotyczących zachowania bezpieczeństwa oraz wzajemnego oddziaływania robót wiertniczych i geofizycznych na środowisko morskie.

Przewodniczącym Zespołu został mgr inż. Mieczysław Piątek, zastępcą przewodniczącego zaś - autor tego artykułu, reprezentujący Ministerstwo Żeglugi, ówczesny rektor Wyższej Szkoły Morskiej w Gdyni. Mimo pionierskiego charakteru pracy wszelkie problemy zostały opracowane i przedstawione zgodnie z zarządzeniem, w dniu 31 marca 1975 r. , Prezesowi Centralnego Urzędu Geologii. Zatarły się pewne fakty, ale mogę powiedzieć, że w tym trudnym okresie dla Polski najwięcej danych uzyskaliśmy ze strony Norwegów, którzy wówczas w technologii prac wiertniczych i geofizycznych na morzu należeli do światowej czołówki. Na posiedzenia organizowane w różnych instytucjach i miastach należało przybyć z zadanym gotowym cząstkowym materiałem. Każde posiedzenie Zespołu musiało odbywać się poza godzinami pracy i wówczas otrzymywaliśmy jedyne wynagrodzenie; przewodniczący 57 złotych, pozostali 38 złotych. Koszty delegacji pokrywały poszczególne resorty. Uchwała rządowa określała o podjęciu badań geofizycznych na morzu, precyzując wkład i odpowiedzialność poszczególnych resortów. Realizacja tych badań pozostawała w gestii ówczesnego Ministerstwa Górnictwa, a ściślej przedsiębiorstwa „Geofizyka”. Spowodowało to konieczność adaptacji odpowiedniej jednostki morskiej do geofizycznych badań na morzu - wybór padł na ORP „Kopernik”.

[edytuj] Adaptacja

Od września 1974 roku w Gdyńskiej Stoczni Remontowej „Nauta” rozpoczęto adaptację ORP „ Kopernik” do wykonywania nowych trudnych zadań związanych z badaniami geofizycznymi. Prace adaptacyjne trwały do roku 1975 i dokończone zostały w Sandefiord w Norwegii. ORP „Kopernik” w 1975 roku rozpoczął na Polskich Obszarach Morskich badania geofizyczne dna Morza Bałtyckiego wspólnie z Przedsiębiorstwem Geofizyki Morskiej i Lądowej Górnictwa Naftowego, które to badania doprowadziły do wykrycia złóż ropy naftowej i gazu. Na „Koperniku” zaokrętowana była ekipa cywilnych fachowców toruńskiego przedsiębiorstwa, pod kierunkiem szefa grupy morskiej mgr inż. Zbigniewa Święcha, byli to wybitni fachowcy, przeszkoleni za granicą i posiadający długą praktykę pływania na różnych statkach badawczych. Realizowali oni swe zadania przy pomocy załogi. Na zadane pytanie, jak układała się współpraca z toruńską instytucją i jej personelem, kmdr Franciszek Wróbel powiedział: „mgr inż. Z. Święch był wspaniałym człowiekiem, prawym, patriota, posiadał najwyższe morale, stanowił wzór pod każdym względem, wykształcony, „chorobliwie” pracowity i uczciwy, odważny, gotowy do poświęceń, taka była pozostała część osób z Przedsiębiorstwa Geofizyki Morskiej i Lądowej Górnictwa Naftowego”.

W listopadzie 1975 r. powołano Przedsiębiorstwo Poszukiwań i Eksploatacji Złóż Ropy i Gazu „Petrobaltic” S.A. Generalnym wykonawcą badań geofizycznych na Morzu Bałtyckim zostaje „Geofizyka” z Torunia, natomiast „Petrobaltic” uzyskuje wyłączność poszukiwania złóż ropy i gazu w podłożu ukrytym w polskich obszarach morskich.

Podstawowym zadaniem „Kopernika” w tym przedsięwzięciu było dokumentowanie powierzchni geologicznych pod dnem Bałtyku w polskich obszarach morskich. A więc stwierdzenie, gdzie, na jakim obszarze, miejscu i głębokości, istnieje największe prawdopodobieństwo wystąpienia złóż ropy i gazu. W uproszczeniu, poszukiwania odbywają się następująco: okręt prowadzi je w ruchu, po uprzednio wyznaczonych profilach pomiarowych holując kabel pomiarowy o długości 2 km i równocześnie dwie platformy z armatkami powietrznymi, powodując eksplozje co 2-8 sekund uzyskując efekty sejsmiczne, z których pełną rejestrację notuje system na taśmach magnetycznych. Wstępne prace poszukiwawcze prowadzone były na dużym obszarze, następnie obszary te były odpowiednio pomniejszane i zagęszczane. Mapa szelfu z uwidocznionymi na niej trasami planowanych profili przypomina pajęczą sieć, profile to trasy równoległe, wyznaczone w odstępach co 50 m i mniejszych. Dzięki temu platforma nie błądzi, a trafia we właściwe miejsce.

W dniu 3 maja 1981 r. po raz pierwszy wydobyto na powierzchnię rdzeń nasycony ropą. Pierwsze oceny takich parametrów jak wielkość złoża, jego wydajność i jakoś ropy były bardzo pomyślne. Było to jedno z największych złóż odkrytych w powojennej Polsce, bardzo proste w eksploatacji. Wiercenia zostały poprzedzone badaniami sejsmicznymi przez ORP „Kopernik”. Pozwoliły one na określenie struktury podłoża oraz miejsca, gdzie są warunki do występowania złóż ropy. „Kopernik” otrzymał wysoką ocenę za wykonanie tych pierwszych prac.

Obecne wydobycie ropy naftowej w Polsce jest minimalne, wynosi około 0,7 mln ton. Najwięcej wydobywanej ropy pochodzi z Morza Bałtyckiego, z głębokości ok. 1450 m. pod dnem morza, z eksploatowanego na północ od przylądka Rozewie tzw. złoża B–3. Wydobywa się ją dwunastoma otworami eksploatacyjnymi wyposażonymi w zagłowiczenia napowierzchniowe oraz głowice podwodne firmy Cooper-Cameron. W urządzeniach separacyjnych zainstalowanych na platformie „Baltic Beta” następuje proces oddzielenia gazu od ropy. Z dniem 13 listopada 2006 r. „Petrobaltic”, do niedawno udzielonej koncesji na wydobycie ropy i gazu z odwiertu B-23 zwanego „Gotlandia” oraz do uzyskanej we wrześniu 2006 r. koncesji na czerpanie węglowodorów płynnych i gazowych z działki B-6 znajdującej się 68 km na północ od Helu, otrzymał kolejne zezwolenie Ministerstwa Ochrony Środowiska na czerpanie gazu ziemnego z pola B-6 położonego około 75 km na północ od Łeby. Szacuje się, że można będzie z niego otrzymać około 1,8 mld m sześciennych tego paliwa. „Petrobaltic” w obecnej chwili jest instytucją, która łącznie może inwestować w wydobycie ponad 5 mld m sześciennych gazu i blisko 20 mln m sześciennych ropy naftowej. Szacunki na dalsze odkrycia złóż ropy naftowej i gazu ziemnego w polskich obszarach morskich są duże.

W okresie lat 1975–1986 „Kopernik” systematycznie prowadził poszukiwania złóż ropy i gazu w naszej strefie ekonomicznej oraz szelfie niemieckim od strony Rugii, przy wschodnich wybrzeżach. Prowadził również prace sondażowe, pomiary głębokości i określał rodzaje dna, poszukiwał wraków oraz przeszkód zalegających na dnie w naszych morskich wodach.

[edytuj] Wyprawa polarna

Na przełomie roku 1976/77, a ściślej od grudnia 1976 r., komandor Franciszek Wróbel i komandor Henryk Grzybek oraz wielu innych specjalistów Marynarki Wojennej wzięło udział w wyprawie polarnej połączonej z budową na Antarktyce stacji polarnej imienia Henryka Arctowskiego. Franciszek Wróbel zostaje powołany przez Instytut Ekologii Polskiej Akademii Nauk na stanowisko głównego specjalisty, odpowiada za organizację wyprawy, dobranie statków, transport morski i rozładunek ze statków na brzeg ładunku o łącznej masie około 4 000 ton, w którym to ładunku znajduje aż 3 tony trotylu, zapalniki oraz beczki z etyliną. Kmdr Franciszek Wróbel odpowiadał również za prace związane z budową stacji Antarktycznej PAN. Było to posunięcie słuszne biorąc pod uwagę czas, warunki hydrometeorologiczne i wielką odpowiedzialność za statki, ludzi i sprzęt użyty do transportu i rozładunku. Komandor Wróbel należał wówczas w Polsce do grona osób posiadających duże doświadczenie i znajomość zagadnień polarnych. W wyprawie biorą udział również dwa statki m/s „Zabrze” i m/t „Dalmor”. Na m/s „Zabrze” pod dowództwem kapitana żeglugi wielkiej Mariana Lisa należący wówczas do Polskich Linii Oceanicznych, płynie kierownictwo wyprawy z wybitnym polskim polarnikiem profesorem Stanisławem Rakusą-Suszczewskim na czele, grupa desantowa oraz dwaj pracownicy gdańskiej telewizji - w sumie 17 osób. Na statek ten okrętuje się także kmdr F. Wróbel. Załoga liczy 45 osób. Kolejny statek biorący udział w wyprawie, m/t „ Dalmor”, należy do Przedsiębiorstwa Połowów Dalekomorskich w Gdyni, pod dowództwem kapitana żeglugi wielkiej Zenona Krzymińskiego (na nim zaokrętowany był komandor Henryk Grzybek). Łącznie wyprawa składała się z 165 osób.

W czasie rejsu prowadzone były szkolenia Bezpieczeństwa i Higieny Pracy z zakresu budowy, obsługi sprzętu, przeładunku, mocowania oraz zasad obsługi ładunków niebezpiecznych. Jak się okazało przeszkolenia te były celowe a i tak nie uniknięto wypadków, czemu trudno się dziwić. Wszystkie bowiem prace w tamtych warunkach klimatycznych, gdzie wiatr dochodził do 11 skali Beaufort’a, zrywał się nagle, panowały niskie temperatury, dookoła były lody, były bardzo trudne a ludzie je wykonujący byli stale przemoczeni.

Praca na plaży King George, jednej z wysp archipelagu Szetlandów Południowych, rozpoczęła się 28 stycznia o godz. 08.00 rano, operacją lądowania. Przy pomocy amfibii zaczęto przewozić pierwsze partie wyposażenia przyszłej stacji a przede wszystkim zbudowaną podczas rejsu na statku drewnianą „sławojkę”. Na lądzie ekipa Andrzeja Fijałkowskiego przerzucała promem kolejno: ciągnik gąsienicowy, dźwig samochodowy, spycharkę i łazik. „Głos Wybrzeża” tak ocenił pierwszy dzień pracy ekspedycji: „Doskonała organizacja pracy, nad którą czuwał od początku rejsu Franciszek Wróbel człowiek o wielkim doświadczeniu polarno–morskim, wysiłek załóg statków i członków ekipy PAN pozwoliły pierwszego dnia wyładować na brzeg około 300 ton ekwipunku”.

Rośnie stacja, która przyjmie imię Henryka Arctowskiego, dzień 28 lutego 1977r. uznać należy, za datę jej powstania. Nieco wcześniej uruchomiono stację radiową, już w dniu 26 lutego o godzinie 03.25 czasu miejscowego nadała pierwsze depesze do władz w Polsce. Profesor Stanisław Rakusa – Suszczewski wniósł nie tylko do polskiej nauki wielki dorobek, był to jego wielki dzień. Coraz więcej badań naukowych przerasta możliwości finansowe i techniczne ośrodków badawczych jednego kraju. Tworzenie międzynarodowych programów badawczych, w których nie tylko łączy się środki finansowe ale i cenną, bywa że unikalną, aparaturę badawczą, jednostki badawcze i specjalistów o wielkim dorobku badawczym i naukowym, staje się w chwili obecnej jedną z ważnych cech rozwoju współczesnej nauki. Stąd między innymi polscy naukowcy wspólnie z uczonymi z kilku innych krajów prowadzili w rejonie Spitsbergenu i Morza Grenlandzkiego badania geodynamiczne. W ramach udziału Polski w Międzynarodowym Programie Badań Polarnych ORP „Kopernik” uczestniczył w miesięcznej wyprawie z ekipą naukową Instytutu Geofizyki Polskiej Akademii Nauk na Morzu Grenlandzkim i w rejonie Spitsbergenu. Badania te obejmowały swoim zasięgiem przede wszystkim skorupę ziemską o grubości od 20 – 60 km. Należy zaznaczyć, że bardzo duże znaczenie mają badania skorupy ziemskiej na dużym obszarze mórz i oceanów.

U podstaw Międzynarodowego Programu Badań Geodynamicznych leżały bardzo istotne zadania dla celów praktycznych, zmierzające do sformułowania znajdujących się w centrum zainteresowania nauki nowych koncepcji poszukiwań zasobów surowcowych i źródeł energii. Badania w rejonie Morza Grenlandzkiego w przenośni i dosłownie pozwalają zrozumieć ową złożoność głębokich struktur oraz lepiej poznać mechanizmy procesów, które kształtowały skorupę ziemską w przeszłości. Badania wykonane w rejonie zachodniego Spitsbergenu oraz przyległego Morza Grenlandzkiego wzdłuż profili lodowych i morskich, na części ogólnego problemu dotyczącego geodynamiki całego basenu Morza Arktycznego zajmują szczególną pozycję w skali globu ziemskiego. Na obszarze tym występują granice kilku wielkich płyt kontynentalnych tarczy Kanadyjskiej i basenu Kanadyjskiego, tarczy Syberyjskiej oraz tarczy Fennoskandii. Dlatego basen Morza Arktycznego jest idealnym obszarem dla geofizycznych i geologicznych studiów nad naturą, historią i mechanizmem oddziaływań granic wielkich płyt.

Studia – badania nad głęboką strukturą skorupy ziemskiej prowadzone były metodami sejsmologii eksplozyjnej. Ładunki o masie kilkuset kilogramów odpalane były z dokładnością do kilku sekund w ustalonych momentach czasu na głębokości 80 metrów. Współpraca międzynarodowa zespołów Niemiec (Hamburg and Munster Universities), Norwegii (Bergen University), USA (Saint Louis University) i Polski (Polska Akademia Nauk), których członkowie brali udział w wyprawach na pokładzie „Kopernika”, według dowódcy tej jednostki komandora Franciszka Wróbla, układała się bardzo dobrze i pozwalała na wykonanie złożonych programów badawczych. Drugim statkiem badawczym wykonującym w tym okresie badania w rejonie Spitsbergenu i Morza Grenlandzkiego był R/v „H. U. Sverdrup , bandery norweskiej.

[edytuj] Wyprawa na Antarktydę

Kolejne zadanie postawione przed ORP „Kopernik”, to trwająca łącznie 125 dni wyprawa polarna na Antarktydę. Wyprawa rozpoczęła się 1 grudnia 1979 r. a 17 grudnia przekroczono równik. W tej wyprawie na pokładzie okrętu znaleźli się pracownicy naukowi z Instytutu Geofizyki Polskiej Akademii Nauk, Instytutu Geofizyki Akademii Górniczo-Hutniczej z Krakowa i z Przedsiębiorstwa „Geofizyki Morskiej i Lądowej” z Torunia, z ekip zagranicznych dołączyli naukowcy z Argentyny. Komandor Franciszek Wróbel w ekspedycji tej, zgodnie z pismem pierwszego Sekretarza Naukowego Polskiej Akademii Nauk, występował również jako zastępca kierownika ds. morskich Wyprawy Geofizycznej (pismo PAN, Warszawa z dnia 18 października 1979 r. znak BOP/301-K/12/79). 31 grudnia 1979 ORP „KOPERNIK” osiągnął stację im. Henryka Arctowskiego na Wyspie Króla Jerzego V, której przekazał zaopatrzenie w postaci żywności i paliwa. Wykonano prace sejsmiczne dna morskiego w rejonie: Wyspy Króla Jerzego i w Cieśninie Bransfielda, a także w rejonie Szetlandów Południowych, w Cieśninie Drak’a, w okolicach Półwyspu Antarktycznego, w Cieśninie Gerlacha oraz w rejonie Archipelagu Palmera. Główna koncentracja prac to badania skorupy ziemskiej i górnego płaszcza Ziemi w wybranym rejonie, który jest niezwykle ważny dla geofizyków, jako że właśnie tam stykają się wielkie płyty litosfery. Do Gdyni okręt przybył w dniu 4 kwietnia1980 r. po 125 dniach rejsu ,w którym przebył 23 157 mil morskich.

[edytuj] Intermetalocean

W czerwcu 1989 roku „ Kopernik” rozpoczął kolejny badawczy rejs w ramach realizacji programu „Intermetalocean”. Rejs ten zaplanowano na 159 dni, a trasa jego prowadziła szlakiem Atlantyckim, poprzez kanał Panamski.

Na Pacyfiku nastąpiło poszukiwanie złóż rzadkich metali w ramach badań „Intermetalocean” i 20 czerwca 1989 r. okręt skierował się na wody Pacyfiku, z zadaniem poszukiwania złóż rzadkich metali – tzw. konkrecji, które mogą stać się w przyszłości głównym źródłem pozyskiwania takich metali jak: nikiel, kobalt i molibden, których złoża lądowe ulegną wyczerpaniu za kilkanaście lub kilkadziesiąt lat. Okrętem dowodził wówczas kapitan marynarki mgr inż. Mariusz Kalinowski. Polska, w uznaniu zasług na polu badań geofizycznych w tym rejonie obdarowana została działką na Oceanie Spokojnym. Mamy tam prawo do eksploatacji złóż konkrecji żelazo-manganowej położonych na głębokości 3-4 tysięcy metrów. Ten trudny zadaniowo rejs wymagał od dowódcy okrętu, oficerów i wszystkich marynarzy jak i biorących udział w rejsie pracowników fizycznych, odporności i poświęcenia. Temperatura nie spadała w czasie pobytu na Pacyfiku poniżej 27 stopni Celsjusza, zaś temperatura wody utrzymywała się w granicach 29 stopni Celsjusza, wilgotność powietrza sięgała 94 procent. Wpływ tych elementów na organizm i zachowanie się załogi może ocenić jedynie ten, któremu przyszło w takich warunkach pracować. Trwający łącznie 159 dni rejs , w którym przebyto 33 611,4 Mm, należy uznać za wysoce udany, dobrze wpisał się on w historię wspaniałych dokonań Marynarki Wojennej RP.

Okręt „Kopernik” został wyposażony w specjalistyczny, zintegrowany sprzęt elektroniczny przede wszystkim produkcji USA. Również sprzęt mechaniczny pochodził z USA, Szwecji i Norwegii. Końcowe wyposażenie okrętu wykonano w Norwegii w porcie Sandefiord. W skład wyposażenia nawigacyjnego i hydrograficznego wchodziły: dwukanałowy, zintegrowany system nawigacji satelitarnej Transit firmy Magnavox, składający się z odbiornika satelitarnego MX–702A, komputera HP-2100A, logu dopplerowskiego (sonar dopplerowski MX 600), plotera wykreślającego aktualną drogę statku, dalekopisu oraz monitora tak potrzebnego oficerowi pełniącemu wachtę nawigacyjną do bezpośredniej, wizualnej kontroli pozycji, kursu i drogi okrętu, sternikowi natomiast pozwalał na utrzymanie statku na zadanym kursie. Na okręcie zainstalowany był żyrokompas „KURS-4”, dwa kompasy magnetyczne MKM oraz pełny układ elektronicznej rejestracji danych manewrowych. Wspomniany komputer HP-2100A przeznaczony był do zbierania informacji z odbiornika i urządzeń zewnętrznych, współpracował systemem geofizycznym DES-IV, magnetometrem G- 801 i echosondami Simrad EK-15 i EK-50 oraz sonarem nawigacyjnym SK-3. Zainstalowane echosondy zapewniały uzyskanie charakterystyki ukształtowania dna morskiego. Dalekopis służył do rejestracji danych nawigacyjnych oraz do komunikacji pomiędzy operatorem a komputerem. Podczas badań na obszarze Morza Bałtyckiego celem uzyskania największej dokładności określania pozycji wykorzystywano radionawigacyjny system bliskiego i średniego zasięgu Hi-Fix . Na okręcie zainstalowany był również system nawigacyjny Loran C. Wyposażenie mechaniczne to: - układ sprężarek powietrza niskiego i wysokiego ciśnienia o olbrzymiej wydajności. Sprężone powietrze dostarczane było do holowanych platform z „armatami powietrznymi”, służyło do eksplozji wzbudzających efekty sejsmiczne w dennych warstwach morza do kilku tysięcy metrów głębokości, eksplozje miały miejsce co 8 sekund, - układ „armat powietrznych” stanowiły dwie platformy holowane oraz dwa dźwigi służące do opuszczania i podnoszenia platform, - układ rejestracyjny to tzw. kabel pomiarowy holowany na głębokości od 5 do 10 m i o długości 2000 m. Kabel pomiarowy to bardzo złożony układ elektroniczny hydrofonów umieszczonych wewnątrz przewodu – obudowy wypełnionej specjalnym płynem naftowym (wyjątkowo kosztowny element wyposażenia). Sterowanie kablem i utrzymanie kabla na żądanej głębokości zanurzenia wykonywały urządzenia sterów głębokości ustawione w odstępach co 50 m na holowanym kablu oraz odpowiednio zmierzona ilość płynu ( nafty) w obudowie kabla. Układy rejestracyjne, sterowanie i kontrola pracy urządzeń. Wszystkie urządzenia kontrolne umieszczono w specjalnym pomieszczeniu. Centrum kierowania systemem, kontrola pracy poszczególnych urządzeń i kompleksowa kontrola pomiarów i rejestracji wyników, to zespoły układów zapisujące wyniki na taśmach magnetycznych. Kierowanie okrętem i całością prac zapewniał mostek nawigacyjny wraz z pełniącymi tam wachtę oficerami, wyposażony w urządzenia satelitarne i monitory, zezwalające na utrzymanie i prowadzeniu okrętu na zaplanowanym profilu pomiarowym. Centrum kierowania i mostek nawigacyjny współpracują w sposób ciągły.

[edytuj] Załoga

Załoga Okrętu ORP „Kopernik”. Załoga okrętu to zespół etatowy 60 osób. W rejsach, w zależności od zadań, uczestniczyli wybitni pracownicy firm i Polskiej Akademii Nauk, dla których wykonywano zadania, wielu z nich przed podjęciem zadań na ORP „Kopernik” zostało przeszkolonych w kraju i za granicą, odbyło staże na statkach badawczych różnych bander, posiadało doświadczenia w pracy dydaktyczno–naukowej i dobrą praktykę na okrętach badawczych. Wszystkich tych ludzi cechowała dobra praca, wysiłek badawczy, dać dowód, że pracują nie tylko dla siebie ale przede wszystkim dla Polski.

Studiując opasłe kroniki ORP „Kopernika” byłem pod wrażeniem akcji ratowniczych na morzu połączonych z honorowym oddaniem przez załogę krwi oraz opieką nad uratowanymi. W kronikach „Kopernika” znaleźć można wiele cennych zapisów świadczących o szerokich zainteresowaniach załogi, np. opracowywaniu okolicznościowych kopert, nadruków, znaczków, pomysłowe chrzty równikowe czy polarne, kąpiel na głębokości - to są tradycje morskie naszego kraju – należy je pokazać i zachować, jak również gościnność załogi - pragnienie pokazania okrętu, tej cząstki Rzeczypospolitej, z dobrej strony. Okręt to również szkoła patriotycznego wychowania. Pamiętajmy – nadal nie rozumiemy morza i korzyści z jego uprawy płynących!

W wyprawach polarnych w skład załogi wchodzili także naukowcy i pracownicy PAN, różnych polskich uczelni uniwersyteckich. W rejsach szkoleniowych z grupami podchorążych lub studenckimi okrętowani byli, w charakterze wykładowców, personelu badawczego, opiekunów, ludzie o wysokich walorach naukowych i etycznych, z uniwersytetów czy też z Akademii Marynarki Wojennej.

[edytuj] Klub Antarktyczny

Klub Antarktyczny, przywileje dla Polski . Całokształt badań i działań na obszarach polarnych spowodował wprowadzenie Polski do ekskluzywnej organizacji Konsultatywnych Państw Stron Układu Antarktycznego, złożonego z 13 państw decydujących w sprawach przyszłej eksploatacji Antarktydy, co miało miejsce jesienią 1977 roku w Londynie. Wejście to tego grona państw było wielkim sukcesem Polskich uczonych. Natomiast prace na Oceanie Spokojnym w strefie Clarion- Clipperton, dały Polsce, w uznaniu zasług na polu badań geologicznych, działkę, na której mamy prawo eksploatować złoża konkrecji żelazo- magmowych.

[edytuj] Nawigacja

[edytuj] Zasady manewrowe. Prowadzenie nawigacji.

Podstawowym systemem nawigacyjnym przeznaczonym do kierowania okrętem w czasie wykonywania prac badawczych był zintegrowany system nawigacji satelitarnej Transit MX- 2000 i pomocniczy system radionawigacyjny bliskiego zasięgu Syledis. Zintegrowany, dwukanałowy system Transit posiadał możliwość odbioru sygnałów na dwu częstotliwościach, dzięki czemu można było dokonywać pomiaru błędu refrakcji i programowo eliminować jej wpływ. System Transit zezwalał na określanie pozycji z dokładnością 30 – 40 m w określonych odstępach czasu, co było uzależnione od szerokości geograficznej. Brak ciągłości określania pozycji spowodował, że system był zintegrowany z logiem dopplerowskim i żyrokompasem. Końcowy wydruk dokonanego pomiaru satelitarnego dotyczącego określania pozycji pokazano na wydruku nr 1 w czasie postoju okrętu na kotwicy. Pierwszy wiersz wydruku określa rodzaj i numer wydruku. Wiersz drugi przedstawia zliczenia Dopplera. Dalsze, ważniejsze oznaczenia to : DAY – dzień 145 według kalendarza juliańskiego, TIME – czas określenia pozycji, M- UP DATA – korekta przekalkulowana przyjmowana przez system UP DATE – potwierdzenie korekty, korekta wprowadzona do systemu i niżej współrzędne pozycji satelitarnej.

Na wydruku w ostatnich wierszach na dole podano zapis magnetometru i głębokości pod stępką. Pomiary te wykonywane były równocześnie z pomiarami geofizyczno – sejsmicznymi. W ten sposób wykonano pomiary w naszej strefie ekonomicznej i na wodach Niemiec. Informacja manewrowa przedstawiana była na mostku na ekranie monitora. Z informacji tej korzystał również sternik, sterując tak, aby wielkość „DC” na monitorze wynosiła „zero” co oznaczało, że okręt znajduje się na zaplanowanym profilu pomiarowym.

Ważniejsze wielkości widoczne na monitorze po wprowadzeniu do systemu współrzędnych punktu początkowego i końcowego określonego profilu pomiarowego. DC – to odległość w metrach pozycji okrętu od zaplanowanego profilu; DA- przebyta droga przez okręt na danym profilu Vc – prędkość okrętu, EN – pozostała do przebycia odległość na danym profilu, HD – aktualny kurs wg żyrokompasu, Cs- kurs po ortodromie.

[edytuj] Prace pomiarowe geofizyczne i hydrograficzne

Przygotowanie okrętu do prac pomiarowych rozpoczynano zawsze kalibracją systemów, a czas kalibracji to około jedna doba. Następny etap to wyluzowanie kabla pomiarowego i wyważenie kabla na żądanej głębokości. Ten okres trwał około 10–15 godzin (długość kabla około 2000 m). Od tego momentu okręt musiał być w stałym ruchu, z prędkością około 5 węzłów, aby utrzymać kabel na żądanej głębokości, co zapewniało utrzymania stałego naporu hydrodynamicznego na stery głębokościowe holowanego kabla. Okręt w tym czasie był ograniczony w zakresie wykonywania manewrów kursem lub prędkością, każdy taki manewr zagrażał w sposób jednoznaczny zniszczeniem lub uszkodzeniem kabla (bardzo droga - kosztowna część urządzeń). Zwrot okrętu o 180 stopni na następny profil wymagał wykonania cyrkulacji o średnicy około 3 mil morskich, ponieważ w takim wypadku można było uniknąć problemów z holowanym sprzętem. Kolejna czynnością było opuszczenie na wodę holowanych platform z armatami powietrznymi. Od tej pory okręt był szczególnie ograniczony w zakresie manewrowym, bezpiecznymi były tylko manewry małych zmian kursu i prędkości. Rozpoczęcie prac pomiarowych wiązało się z uruchomieniem zespołów sprężarkowych powietrza wysokiego i średniego ciśnienia i rozpoczęciem wybuchów – strzelań. W czasie prac geofizycznych wykonywano pomiary głębokości, a wyniki sondowań stanowiły materiał do sporządzania map morskich. Wyniki prowadzonych pomiarów rejestrowane były automatycznie na taśmach magnetycznych. Kontrola pracy całego systemu dozorowania była przez specjalistów z głównego centrum kierowania pomiarami.

[edytuj] Pomiary falowania

Do unikalnych pomiarów i obserwacji można zaliczyć pomiary falowania za pomocą stacji GM-7.Pomiary te wykonywano na różnych obszarach mórz i oceany, zawsze gdy sprzyjały temu okoliczności w silnych warunkach sztormowych. Wyniki tych pomiarów pozwoliły między innymi na opracowanie zasad sztormowania i unikania zagrożeń oraz wyboru – optymalnej, bezpiecznej drogi.

[edytuj] Ważne daty z życia okrętu

Kopernik po raz pierwszy przekroczył  :

• równik - 17 grudnia 1979 r. w drodze do stacji im. Henryka Arctowskiego,
• zaliczył największą głębokość - 8182 m, dnia 6 lipca 1989 r. o godz.13.05, w drodze na badania na Pacyfiku.,
• zwrotnik Raka – 6 lipca 1989 o godz.09.25 i dnia 10 listopada 1989 r. o godz.23.57.;
• Południowe Koło Podbiegunowe na Pacyfiku około 700 Mm od Przylądka Horn,
• Północne Koło Podbiegunowe i szerokość 80 stopni N w roku 1974,
• przejście przez Kanał Panamski - w dniach 10.07.1989 – 11.07.1989, idąc ze wschodu (Colon-Balboa),

ORP „Kopernik” brał udział w różnych akcjach ratowniczych, w tym: W rejonie Wyspy Niedźwiedziej udzielono pomocy i zabrano na pokład załogę słynnego, nagrodzonego Srebrnym Sekstansem w 1974 roku, jachtu „OTAGO„ rozbitego w dniu 17 sierpnia 1976 roku. Gdy rozgrywała się tragedia jachtu „Otago” „Kopernik” przebywał na Spitsbergenie skąd wyruszył, by zabrać załogę stacji i przywieźć ją do kraju. Już 22 sierpnia przejął rozbitków z „Otago”. Dnia 23 sierpnia „Kopernik” z ośmioma członkami załogi jachtu, po udzieleniu im niezbędnej pomocy i zabraniu wymontowanych z „Otago” elementów i skromnego dobytku uratowanych, ruszył w stronę Polski. Na Wyspie Niedźwiedziej pozostał jedynie kapitan jachtu, mający nadzieję na uratowanie jednostki. W czasie całego rejsu do kraju uratowani byli otoczeni wszelką opieką, w tym opieką medyczną. W styczniu 1980 roku okręt okazał znaczną pomoc nawigacyjną i pilotażową ratownikom radzieckim w Cieśninie Brandsfield. ORP „Kopernik udzielał także pomocy w nagłych wypadkach, m.in. rybakowi z m/t „Tucana” łowiącego na Morzu Barentsa. A oto radiogram przejęty ze statku „ Tucana”.

[edytuj] Odwiedzane porty i Stacje polarne

Okręt w czasie służby przebywał w portach i stacjach polarnych.

ORP Kopernik w czasie swej pracowitej służby odwiedził wiele portów, wysp i kontynentów np. Spitsbergen, Wyspy Niedźwiedzie, Wyspy Kanaryjskie, Wyspę Króla Jerzego oraz stację Polarną Polskiej Akademii Nauk im. H. Arctowskiego, Primavera, Deception, Admirante Brown oraz porty: Acapulco, Balboa, Manzanillo, Murmańsk, Sewastopol, Warnę, Konstancę, Split, Sandefiord, Longyearbyen, Havr, Las Palmas, Dakar, Casablancę, Buenos Aires, Wismar, Norrkoping, Sztokholm, Haakonsvern.

[edytuj] Komandor Henryk Grzybek

W tych skromnych rozważaniach nad śledzeniem wszelkich materiałów, w tym i rozmów z czołowymi członkami załogi ORP „Kopernik” ciągle miałem niedosyt wiedzy o zachowaniu się okrętu patrząc z technicznego punktu widzenia. Stocznie polskie oddawały w ręce załóg statki i okręty, bywało z wieloma niedoróbkami, ale były w sumie to jednostki, które zdawały dobrze egzamin. Wcale nie musieliśmy się wstydzić, że polska produkcja okrętowa jest słaba, wręcz przeciwnie byliśmy dumni, bywało, że statek wyprodukowany i skonstruowany rękami polskich stoczniowców otrzymywał np. tytuł „ Miss Kanału Kilońskiego”. Statki i okręty zdawały trudny egzamin w różnych sytuacjach eksploatacyjnych, w różnych klimatach i na różnych obszarach geograficznych. Powiedziano mi, udaj się do komandora Henryka Grzybka on złoży ci obiektywną relację. Komandor był członkiem załogi od chwili położenia stępki a wyokrętował w roku 1986, wspólnie z komandorem Franciszkiem Wróblem – dowódcą „Kopernika” także od momentu położenia stępki. Komandora znałem wiele lat, zawsze nasze spotkanie należały do przyjemnych. Osoba – mechanik o jakiej marzy każdy kapitan czy dowódca okrętu. Wspaniały fachowiec. Długą rozmowę z nim, w której chciałem wyciągnąć jak najwięcej informacji jak zachowywały się mechanizmy statkowe, można skwitować: ciągłość pracy urządzeń należała do moich i załogi obowiązków z pełnionego stanowiska z poczucia służby dla morza, okrętu, Polski. Jak ktoś powiedział ….. musiało wszystko u Heńka chodzić jak w dobrym szwajcarskim zegarku. Dobry wychowanek oksywskiej Uczelni .

[edytuj] Koniec służby pod banderą Polskiej Marynarki Wojennej

W dniu 20 maja 2006 roku miała miejsce w porcie wojennym w Gdyni smutna uroczystość spuszczenia Bandery MW na ORP „Kopernik”, jednostce bardzo pracowitej, o wielkich zasługach w wielu dziedzinach dla polskiej gospodarki morskiej, w pracach ekspedycyjnych, dla porządku żeglugowego na polskich obszarach morskich, przy odkrywaniu zasobów ropy i gazu w polskich obszarach morskich i na bałtyckich wodach niemieckich, w udziale w akcjach ratowniczych, dzięki czemu przysporzył naszemu krajowi działkę na Pacyfiku, o czym nie należy zapominać przygotowując dokument o polityce morskiej Państwa. Okręt hydrograficzny „Kopernik” wpisał się wspaniale w historię Marynarki Wojennej RP.

W głosie ostatniego dowódcy ORP „Kopernik” kmdr ppor. Adama Sobków nie było entuzjazmu. Powiedział on:

Kmdr ppor. Adam Sobków

Okręt zawsze starannie utrzymany, w każdej chwili mógł wykonać zadanie, jakie postawiłoby mu kierownictwo, gotowy przyjąć młodzież, w tym harcerską, z różnych stron kraju by chociaż trochę zapoznać ich z morzem, kierowany przez wspaniałych dowódców i załogi stanowiące wzór morskiego i obywatelskiego wyszkolenia, w każdej chwili gotowy wykonać nowe zadania. ORP „ Kopernik” zasłużył sobie na dobrą książkę.

[edytuj] Bibliografia

1. Duda Daniel - Okręt Hydrograficzny – ORP „Kopernik” - Przegląd hydrograficzny nr 3, luty 2007, ISSN 1896-7825, wydany przez BHMW
2. materiały udostępnione przez BHMW

[edytuj] Literatura

1. Bartnikowski Bogdan Atlantycka wyprawa „Kopernika”- Wydawnictwo Morskie Gdańsk 1975.
2. Czajkowska Urszula – Morze pod lupą. Bandera, marzec 1993.
3. Damski Zbigniew- ORP „ Kopernik” ma 25 lat! Bandera nr 4/ 1996.
4. Guterch A, Rajchel J, Perchuc E, Kowalski J. – Sejsmic reconnaissance measurement on the crustal strukture in the Spitsbergen Region -1966. Bergen, University of Bergen. December 1978.
5. Joachimczyk Janusz- 6 km w głąb podmorskiego podłoża. Bandera nr 26 (1424) 24 czerwca 1984.
6. Joachimczak Janusz- 200.000 mil na morzach i oceanach. Żołnierz Wolności 28.06.1986.
7. Kaszowski A. ,Urbany’ i Z. Polskie Jachty na oceanach. Wydawnictwo Morskie Gdańsk 1981.
8. Łakomy Agnieszka - Niezależność energetyczna Polski od Rosji musi kosztować. Ekonomia & Rynek z dnia 7 sierpnia 2006r.
9. K. Łomniewski K., Zalewski. J, Żmudziński L. – Morze Śródziemne. WN Warszawa 1974.
10. Rakusa – Łuszczewski Stanisław Roczniki Antarktyczne. Zakład Biologii Antarktyki PAN. Warszawa 2004.
11. Sobków Adam, Filiński Mariusz – 30 lat „ Kopernika” –Przegląd Morski .1 (2001)
12. Sobków Adam – 34 lata ORP ”Kopernik” w służbie pod biało czerwoną banderą .Przegląd Hydrograficzny. Gdynia 2006.
13. Szubrych Tomasz, Rokiciński Krzysztof- Gospodarka morska w świetle wybranych zagrożeń współczesnego świata. AMW Gdynia,2006,
14. Zalewski J. Na szlaku wojennych konwojów. Bandera nr 26 (1424) .24 czerwca 1984.

[edytuj] Wykorzystano materiały

1. Zarządzenie nr 1 Prezesa Centralnego Urzędu Geologii z dnia 9 stycznia 1974 r. sprawie powołania zespołu (Daniel Duda jako wiceprzewodniczący D.D.) do opracowania przepisów prowadzenia prac wiertniczych i geofizycznych na morzu, wydane w porozumieniu; z Ministrem Górnictwa i Energetyki, Ministrem Żeglugi, Prezesem Wyższego Urzędu Górniczego
2. Daniel Duda - Zlecenie pracy - w ramach zamówienia nr 13 NB/71 – Punkt 6: Nawigacyjne zabezpieczenie pomiarów grawimetrycznych i magnetycznych. Nr Kolejny ewidencji zleconej pracy 12/13/71 dnia 8 lipiec 1971r.

p • d • e

Marynarka Wojenna Rzeczypospolitej Polskiej (MW RP)

Historia | Jednostki organizacyjne | Admirałowie Klasy okrętów | Rangi okrętów | Stopnie wojskowe | Mundury | Skrót "ORP" | Bandera wojenna Dowództwo | Centrum Operacji Morskich 3 Flotylla Okrętów | 8 Flotylla Obrony Wybrzeża | Brygada Lotnictwa | 1 Morski Pułk Strzelców | 11 Pułk Łączności | 6 Ośrodek Radioelektroniczny | Akademia | Szkoła Podoficerska | Centrum Szkolenia | Ośrodek Szkolenia Nurków i Płetwonurków Wojska Polskiego | Ośrodek Szkolenia Żeglarskiego | Biuro Hydrograficzne | Zespół Informatyki | Centralna Składnica | Stocznia | Archiwum | Klub | Muzeum | Orkiestra Reprezentacyjna