Orthoceras
Z Wikipedii
| Orthoceras | |
 Orthoceras z Maroka |
|
| Systematyka | |
| Domena | eukarioty |
| Królestwo | zwierzęta |
| Typ | mięczaki |
| Gromada | głowonogi |
| Podgromada | łodzikowce |
| Rząd | Orthocerida |
| Rodzina | Orthoceratidae |
| Rodzaj | † Orthoceras |
| Nazwa systematyczna | |
| Orthoceras | |
| Bruguière, 1789 | |
Orthoceras – wymarły rodzaj łodzikowca żyjący w okresie od ordowiku do dewonu.
Opis: Muszla prosta, wysmukła, syfon położony w środku muszli, dość cienki.
Ekologia: Zwierzęta drapieżne, morskie, żyjące w strefie przydennej do głębokości 400 m, nektoniczne, polujące m.in. na trylobity i ramienionogi.
Znaczenie: Skamieniałości różnych gatunków Orthoceras są skamieniałościami pomocniczymi w datowaniu ordowiku, zwłaszcza Europy i Ameryki Północnej.
Występowanie: Rodzaj kosmopolityczny, znany na wszystkich kontynentach, za wyjątkiem Antarktydy, szczególnie licznie spotykany w Europie, Ameryce Północnej i Azji. Występuje również w Polsce, zarówno w utworach ordowiku (wiercenia z Niżu Polskiego i odsłonięcia w Górach Świętokrzyskich), jak i najliczniej w głazach narzutowych przetransportowanych przez lądolód ze Skandynawii.
Zasięg wiekowy: Ordowik – dewon; znane są też okazy bardzo podobne do Orthoceras i przez część badaczy zaliczane do tego rodzaju, ze skał młodszych (aż do schyłku triasu), jednak ich oznaczenie rodzajowe jest wątpliwe. Również status rodzajowy wielu okazów z interwału ordowik – dewon, zaliczanych do Orthoceras, może być wątpliwy, gdyż różnice pomiędzy tym rodzajem a pokrewnymi mu z rodziny Orthoceratidae są bardzo niewielkie.
Wybrane gatunki:
- Orthoceras regulare – Europa
- Orthoceras repens – USA
- Orthoceras catulus – USA
Zastosowanie w gospodarce: Muszle łodzikowatych z rodzaju Orthoceras występują bardzo licznie w wielu kamieniołomach na świecie, dlatego są często polerowane i sprzedawane jako wisiorki lub wraz z wypolerowaną skałą jako przyciski do papieru, popielniczki i okazy paleontologiczne na giełdach kolekcjonerskich. Przeważnie ozdoby takie pochodzą z Maroka.
[edytuj] Bibliografia
- U. Lehmann & G. Hillmer, 1991: Bezkręgowce kopalne. Wyd. Geologiczne, Warszawa.
- S. Orłowski, M. Szulczewski, 1990. Geologia historyczna. Wyd. Geologiczne, Warszawa.
- [1]
